90’ların ilk yarısını anlattığını düşündüğüm 2020’lere göre old fashion kaldığını hissettiğim için yarıda bıraktığım film olmuştur. Müzikleri ve çekim teknikleri çok hoş farklı, yaratıcı bir kafadan çıkmış çok belli şu zamanki kalıplaşmış Netflix işlerine 5 basar ama kafamız uyuşmadı filmle maalesef
Ne çok sevilebilecek ne de çöpe atılabilecek bir film. Film boyunca bu iki kriter arasında gidip geliyor insan. Oliver Stone’nun tarzını seviyorsanız belki o zaman tadından yenmez bir esere dönüşebilir. Ben pek sevemediğim için bu hissiyata kavuşmuş değilim. Büyüdükleri aile ortamı ve küçüklükten yaşadıkları sonucu masum suçlu ayırt etmeksizin önüne geleni öldüren bir çiftin, hapishaneye düşünce bir rapörtaj ile kurtuluşunu anlatan ve bu arada ki olaylarla amerikan kültürüne ve medyaya oldukça yoğun eleştiriler gönderen bir film. Özellikle medya eleştirisi kısmı son derece başarılıydı. Fakat masum ve çocuklu aile ebeveynlerini bile öldürme ile ilgili açıklama çok zayıftı. Kim masum ki? diyerek işin içinden çıkılmış. Bu tezi destekleyen bir olay olsaydı daha güçlü olabilirdi. Müzikleri oldukça başarılı. Özellikle Juliette’nin oyunculuğu harikaydı.
Filmin kendine has bir tarzı var. Bence bu yüzden birçok insan nefret etmekle sevmek arasında gidip gelmiştir diye düşünüyorum.
Bence ne nefret edilecek ne de çok hayranlık duyulacak bir film. Bugün çekilse çok bir anlamı olmaz belki ama çekildiği dönem bağlamında ele alırsak, popülizmin, medya ve tüketim çılgınlığının filmdeki yansımalarını görebiliriz. Her şeyin artık bir film halini alması, medya manipülasyonu, hipergerçeklik çağı v.s hepsi filme absürt çekimler, abartı üstüne abartı, içi boş ama büyük diyaloglar ve yamuk yumuk sahnelerle yansımış. Ama şunu da belirtmekte fayda var ki film öyle çok da toplum, sistem eleştirisi v.s yapmıyor. Hatta belki de yer yer bunları yeniden üretiyor bile diyebiliriz. Takılmışlar işte öyle ya o yüzden çok da derin derin incelemeden seyirlik izlemek gerektiğini düşünüyorum. Oyunculuklar başarılı müzikler baya baya iyi.
bunu seven requiem for a dream de sevdi.ilgi görenin normalleşmesi ve arzulanan olması süreciyle belki heathers bile örnek verilebilir.
filmde o kadar çok taşlama var ki neyi neresinden tutacağınız şaşırıyorsunuz ki zaten hem yönetmen hem hikaye buna pek de izin vermiyor.hikaye tarantino’ya ait zaten, bu adamın romantikliği böyle yapacak bir şey yok.
ve bu filmi kafanız açıkken izleyin ’’yatmadan bir film izleyeyim ’’ filmi değil kesinlikle.
Kendimi bildim bileli ana akım medyayı sevmiyorum. Alternatif medya ise daha çok bal satmakla kendini idame ettirmeye çalıştığı için pek kaliteli yayın yapamıyor. Medyayı takip etmeyin demiyorum ama aklınızı da bir kenara bırakmayın. Bugün okudum iki eşini öldüren adamı televizyona çıkarıp ?Bu kadar güler yüzlü bir katil gördünüz mü? demişler. Bu noktaya geldiysek bu filme abartılı diyemeyiz.
Film sadece medya üzerine kurulu dersek haksızlık etmiş oluruz. Ailenin ne kadar önemli olduğu ve bizim insan olarak neler peşinde koştuğumuzu da bence çok güzel aktarmış. Ayrıca ana kadronun oyunculuk kalitesi mükemmel. Bunun üstüne seçilen müzikler ve değişen çekim tekniklerini de ekleyince (18 farklı film formatı filmde kullanmış.) şahane bir film çıkmış ortaya.
Tarantino usulü bir Oliver Stone filmi ile karşı karşıyayız öncelikle. Evet, hikaye Tarantino’nun evet filmin yönetmeni Oliver Stone... Fakat, kare kare Tarantino elinden çıkma hissiyatı uyandırıyor film. Onun sinemasal sevgisinden beslenen hikaye, onun iyi çizilmiş karakterleri, onun medya ve Hollywood’a karşı tutumu...
Mickey ve Mallory mikrosundan geniş bir çerçeveye çıkan film sert söylemleriyle öyküsünün hakkını veriyor. Amerikan televizyon dünyasının, medyanın, sabun köpüğü kahramanların, endüstrinin, tüketim kültürünün, nicesinin altını, şiddet ve cinsellik sosuyla kalın kalın çiziyor.
Mickey ve Mallory kesinlikle sistem dışı insanlar. Bu sistem dışı hadisesi, salt cinayetlerle beslenen bir durum değil. İkisinin de felsefeleri var. Onlar aslında ne tam olarak suçlu, ne de tam olarak kurban. Sadece bilincindeler... Kendilerinin bilincindeler. Olmadıkları bireyler gibi davranmıyorlar. Riyakarca davranmıyorlar. Öldürüyorlar, fakat ... Devamı
"Katil Doğanlar" Öldür, Yaşayabildiğin Kadar...
Tarantino usulü bir Oliver Stone filmi ile karşı karşıyayız öncelikle. Evet, hikaye Tarantino’nun evet filmin yönetmeni Oliver Stone... Fakat, kare kare Tarantino elinden çıkma hissiyatı uyandırıyor film. Onun sinemasal sevgisinden beslenen hikaye, onun iyi çizilmiş karakterleri, onun medya ve Hollywood’a karşı tutumu...
Mickey ve Mallory mikrosundan geniş bir çerçeveye çıkan film sert söylemleriyle öyküsünün hakkını veriyor. Amerikan televizyon dünyasının, medyanın, sabun köpüğü kahramanların, endüstrinin, tüketim kültürünün, nicesinin altını, şiddet ve cinsellik sosuyla kalın kalın çiziyor.
Mickey ve Mallory kesinlikle sistem dışı insanlar. Bu sistem dışı hadisesi, salt cinayetlerle beslenen bir durum değil. İkisinin de felsefeleri var. Onlar aslında ne tam olarak suçlu, ne de tam olarak kurban. Sadece bilincindeler... Kendilerinin bilincindeler. Olmadıkları bireyler gibi davranmıyorlar. Riyakarca davranmıyorlar. Öldürüyorlar, fakat kapitalizmin yaptığı şekilde yüzsüzce değil. Oynamadan... Türler türler zaten katlediyor olgusu.
Ya medya? Ya reklamlar? Hepsinin içerisinde en aşağılık düzeyde duruyorlar. Özellikle, her eve giren televizyon, çıkar ilişkisinin en sembolik, en iyi örneği. Medeniyet sallantıda.
Çekim teknikleri, kadrajlar, renkler, müzikler vs. unsurlarıyla tamamen stilize bir çalışma "Katil Doğanlar"... Yan karakterler dahi iyi çizilmiş. Oyunculuklar kıvamında, Juliette Lewis ile Woody Harrelson’ın karşılıklı sahneleri muhteşem. Robert Downey’e, Tom Sizemore’a, Tommy Lee Jones’a ayrı parantezler açmak gerek.
Tekrar tekrar izlenebilecek, hatta tez konusu yapılabilecek bir film "Katil Doğanlar"...
@korkutan
3 yıl önce
@tiamath
3 yıl önce
6 / 10
Ne çok sevilebilecek ne de çöpe atılabilecek bir film. Film boyunca bu iki kriter arasında gidip geliyor insan. Oliver Stone’nun tarzını seviyorsanız belki o zaman tadından yenmez bir esere dönüşebilir. Ben pek sevemediğim için bu hissiyata kavuşmuş değilim. Büyüdükleri aile ortamı ve küçüklükten yaşadıkları sonucu masum suçlu ayırt etmeksizin önüne geleni öldüren bir çiftin, hapishaneye düşünce bir rapörtaj ile kurtuluşunu anlatan ve bu arada ki olaylarla amerikan kültürüne ve medyaya oldukça yoğun eleştiriler gönderen bir film. Özellikle medya eleştirisi kısmı son derece başarılıydı. Fakat masum ve çocuklu aile ebeveynlerini bile öldürme ile ilgili açıklama çok zayıftı. Kim masum ki? diyerek işin içinden çıkılmış. Bu tezi destekleyen bir olay olsaydı daha güçlü olabilirdi. Müzikleri oldukça başarılı. Özellikle Juliette’nin oyunculuğu harikaydı.
@ege_undag
4 yıl önce
7.5 / 10
Bence ne nefret edilecek ne de çok hayranlık duyulacak bir film. Bugün çekilse çok bir anlamı olmaz belki ama çekildiği dönem bağlamında ele alırsak, popülizmin, medya ve tüketim çılgınlığının filmdeki yansımalarını görebiliriz. Her şeyin artık bir film halini alması, medya manipülasyonu, hipergerçeklik çağı v.s hepsi filme absürt çekimler, abartı üstüne abartı, içi boş ama büyük diyaloglar ve yamuk yumuk sahnelerle yansımış. Ama şunu da belirtmekte fayda var ki film öyle çok da toplum, sistem eleştirisi v.s yapmıyor. Hatta belki de yer yer bunları yeniden üretiyor bile diyebiliriz. Takılmışlar işte öyle ya o yüzden çok da derin derin incelemeden seyirlik izlemek gerektiğini düşünüyorum. Oyunculuklar başarılı müzikler baya baya iyi.
@wersolame
8 yıl önce
oyuncular çok iyi oynamışlar orası ayrı ama hele ben bir de dublaj izledim bu filmi aman allahım o mellory neydi öyle.
@asodiyolla
8 yıl önce
filmde o kadar çok taşlama var ki neyi neresinden tutacağınız şaşırıyorsunuz ki zaten hem yönetmen hem hikaye buna pek de izin vermiyor.hikaye tarantino’ya ait zaten, bu adamın romantikliği böyle yapacak bir şey yok.
ve bu filmi kafanız açıkken izleyin ’’yatmadan bir film izleyeyim ’’ filmi değil kesinlikle.
@seko
10 yıl önce
Kendimi bildim bileli ana akım medyayı sevmiyorum. Alternatif medya ise daha çok bal satmakla kendini idame ettirmeye çalıştığı için pek kaliteli yayın yapamıyor. Medyayı takip etmeyin demiyorum ama aklınızı da bir kenara bırakmayın. Bugün okudum iki eşini öldüren adamı televizyona çıkarıp ?Bu kadar güler yüzlü bir katil gördünüz mü? demişler. Bu noktaya geldiysek bu filme abartılı diyemeyiz.
Film sadece medya üzerine kurulu dersek haksızlık etmiş oluruz. Ailenin ne kadar önemli olduğu ve bizim insan olarak neler peşinde koştuğumuzu da bence çok güzel aktarmış. Ayrıca ana kadronun oyunculuk kalitesi mükemmel. Bunun üstüne seçilen müzikler ve değişen çekim tekniklerini de ekleyince (18 farklı film formatı filmde kullanmış.) şahane bir film çıkmış ortaya.
Puanım: 9
@delahoya
10 yıl önce
7.3 / 10
Daha farklı bir senaryo beklerken şaşırttı beni açıkcası...Film hakkında söylenecek pek birşey yok bildiğin kafa etkisi bırakıyor insanda.
@otlu_kek
10 yıl önce
@yemre
10 yıl önce
8 / 10
@cemal_erdem
12 yıl önce
8.1 / 10
Tarantino usulü bir Oliver Stone filmi ile karşı karşıyayız öncelikle. Evet, hikaye Tarantino’nun evet filmin yönetmeni Oliver Stone... Fakat, kare kare Tarantino elinden çıkma hissiyatı uyandırıyor film. Onun sinemasal sevgisinden beslenen hikaye, onun iyi çizilmiş karakterleri, onun medya ve Hollywood’a karşı tutumu...
Mickey ve Mallory mikrosundan geniş bir çerçeveye çıkan film sert söylemleriyle öyküsünün hakkını veriyor. Amerikan televizyon dünyasının, medyanın, sabun köpüğü kahramanların, endüstrinin, tüketim kültürünün, nicesinin altını, şiddet ve cinsellik sosuyla kalın kalın çiziyor.
Mickey ve Mallory kesinlikle sistem dışı insanlar. Bu sistem dışı hadisesi, salt cinayetlerle beslenen bir durum değil. İkisinin de felsefeleri var. Onlar aslında ne tam olarak suçlu, ne de tam olarak kurban. Sadece bilincindeler... Kendilerinin bilincindeler. Olmadıkları bireyler gibi davranmıyorlar. Riyakarca davranmıyorlar. Öldürüyorlar, fakat ... Devamı
Tarantino usulü bir Oliver Stone filmi ile karşı karşıyayız öncelikle. Evet, hikaye Tarantino’nun evet filmin yönetmeni Oliver Stone... Fakat, kare kare Tarantino elinden çıkma hissiyatı uyandırıyor film. Onun sinemasal sevgisinden beslenen hikaye, onun iyi çizilmiş karakterleri, onun medya ve Hollywood’a karşı tutumu...
Mickey ve Mallory mikrosundan geniş bir çerçeveye çıkan film sert söylemleriyle öyküsünün hakkını veriyor. Amerikan televizyon dünyasının, medyanın, sabun köpüğü kahramanların, endüstrinin, tüketim kültürünün, nicesinin altını, şiddet ve cinsellik sosuyla kalın kalın çiziyor.
Mickey ve Mallory kesinlikle sistem dışı insanlar. Bu sistem dışı hadisesi, salt cinayetlerle beslenen bir durum değil. İkisinin de felsefeleri var. Onlar aslında ne tam olarak suçlu, ne de tam olarak kurban. Sadece bilincindeler... Kendilerinin bilincindeler. Olmadıkları bireyler gibi davranmıyorlar. Riyakarca davranmıyorlar. Öldürüyorlar, fakat kapitalizmin yaptığı şekilde yüzsüzce değil. Oynamadan... Türler türler zaten katlediyor olgusu.
Ya medya? Ya reklamlar? Hepsinin içerisinde en aşağılık düzeyde duruyorlar. Özellikle, her eve giren televizyon, çıkar ilişkisinin en sembolik, en iyi örneği. Medeniyet sallantıda.
Çekim teknikleri, kadrajlar, renkler, müzikler vs. unsurlarıyla tamamen stilize bir çalışma "Katil Doğanlar"... Yan karakterler dahi iyi çizilmiş. Oyunculuklar kıvamında, Juliette Lewis ile Woody Harrelson’ın karşılıklı sahneleri muhteşem. Robert Downey’e, Tom Sizemore’a, Tommy Lee Jones’a ayrı parantezler açmak gerek.
Tekrar tekrar izlenebilecek, hatta tez konusu yapılabilecek bir film "Katil Doğanlar"...