Yaşamak Yorumları

Akira Kurosawa'dan muhteşem bir şaheser. Hala etkisinden çıkabilmiş değilim. Bürokrasiye gönderdiği eleştiriler ve hayatı sorgulatan yönleriyle çok güçlü olan bu filmi mutlaka izlemelisiniz. İnanılmaz bir mükemmellik.

mukemmel bir filmdi son yarim saati icin bile izlenir

Çaresizce ölümünü beklemek yerine hayata dönmek bir doğum günü şarkısıyla. Ben tek başıma ne yapabilirim veya amaan böyle gelmiş böyle gider diye düşündüğümüz her an hatırımıza gelmeli Watanabe.
İnsan ölme eylemini kendisine yakıştıramaz ve bu nedenle de hep yaşayacak gibi erteler hayatı, sonra da yaşamanın ne olduğunu bile bilemeden veda eder dünyaya. Watanabe ölüydü dirilmesi için hayatla karşılaşması gerekti, karşılaştı ve sadece beş ay hayatta kalabildi.
Sonuçta "Hepimiz ölecek yaştayız."

İzlemekte geç kaldığım bir başyapıt

Yükümlülüklerin altında kendisini unutan , bir nevi mumyalaşan yaşayan bir ceset olmayın !

" Hayat kısa kuşlar uçuyor " Ruh genç hissetmek istiyor ama nafile .. yetemiyor ..

İnsanlar yaşı ve güzelliği değil , daima ruhu kıskanırlar !!

Filmin siyasi boyutuna işleyişine değinmiyorum ,

küçük bir azınlığın neye gücü yeter ki .. Göz görür , devran döner .

Japonların ne kadar ifadesiz insanlar olduklarını gözden geçirince gerçekten inanılmaz bir şey var; daha önce hayatımda hiç başroldeki adam kadar çaresiz bakan bir adam görmemiştim.

film fazlasıyla güzel, biraz uzatılmış ama alışkınsanız çok yormaz.alışık olduğumuz konuların işlenişinin ne kadar tatlı olabileceğini hatırlatmadı değil.

ama gene de hep başrolle hatırlayacağım sanırsam bu filmi.

Tahmininizden daha fazla mizah bulacağınız, akıcı üslubu olan kaliteli bir senaryo var bu filmde. 1952 yılından beklenmeyecek derecede amatörce yapılan sahne geçişleri, ustanın elindeki teknolojinin ne kadar yetersiz olduğunu gösteriyor.Yine de kameranın hareketli kullanıldığı sahneler çok başarılı.

Klişe de olsa hayatı mutlu yaşamanın önemini odak noktasına almış bir film. Aslında 52 filmine klişe demek çok mantıklı değil, günümüzden bakınca klişe kalıyor sadece.Sonuçta temasının altından da başarılı bir şekilde kalkıyor.

Sonlara doğru olan cenaze sahnesindeki konuşmaların uzun olmasından yakınabilirim sadece.Bu da çok öznel bir bakış açısı olur muhtemelen.

Ayrıca çok hoş özlü sözler var filmde. Bir tane de ben ekleyeyim buraya;

"Talihsizliğin asaleti hakkında söylenenlerin gerçek olduğunu şimdi anlıyorum.Çünkü talihsizlik bize gerçeği öğretir."

beni en çok çarpan kısmı ölümünün ardından "onun yolundan gidicez,yemin ederim hayatımı artık insanlığa hizmete adayacağım" diye tek yürek olan insanların ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi evrak işleriyle uğraşmaya devam etmesiydi.Yardım için gelen bir insanı gene büro büro gezdirdiler ve içlerinden tek isyan eden arkadaşlarını da çoğunluk etkisiyle sindirdiler.O kadar gerçekçi ve yalın bir sahneydi ki. 30 yılını bir masada evraklara mühür basarak geçiren bir adamın ancak ölüceğini anladığında hayatını yaşamaya başlaması çok etkileyiciydi.Muhtemelen o bürodakilerinde bunu anlayabilmeleri için hasta olmaları ve ya ölüme yaklaşmaları gerekecek.Güneşin batışını uzun zamandır izlemediğini söyleyip bunun için şu an vaktim yok demesi de gülümsetti: D (ama bu sefer bir amacı olduğu için vakti yoktu elbette) son olarak karlar altında salıncakta sallandığı ve şarkı söylediği sahne sinema tarihinin en güzel sahnelerinden biri bence.

Bazı filmler var ki: ne kadar çok insana ulaşırsa dünya o kadar daha yaşanılası bir yere dönüşür.

Değişme isteği hemen herkesin talep ettiği bir şey olsa gerek ancak bizim alışkın olduğumuz şey kurum tutmaya başladığımız şahsımızı terk ederek yeni bir hayat, yeni bir kişilik kurma üzerine. Bu filmde ise eskiden sevdiği ve bugün içinde boğulduğu kurum, pas yığınını temizleyen bir insan gördük.

Tam olarak değişimin yaşandığı sahne: boğulma metaforu ve peşinden gelen doğum günü şarkısını ise ayakta alkışlıyorum.