Zincirsiz

yahu şimdiye kadar ben bunu nasıl sormam hayret, tarantinonun playlisti gibisinden bir şey var mıdır? hani en sevdiği şarkılardan oluşan 4 disc'lik box-set falan?

ben doktorun vurulduğu sahnede -ki gayet uzun sürüyor- django'nun neden aval aval baktığını kestiremedim. film boyunca vardıda kolunun içinde silah sadece o sahnede mi yoktu?

bu arada di caprio'ya çoğu kişi ile birlikte eskiden gelen -neden bilmediğim- bir antipatim var ama artık yeter ulan adam resmen ağzıyla kuşu bırak tutmayı yedi parçaladı yahu! search->leonardo di caprio->profile tıkla->favorilerime ekle... tamam

son olarakta ırkçı film old. düşünenler için;

1. filmde bazı sahnelerde rap şarkılar çalıyor

2. samuel jackson karakteri ve sonu mesaj açısından bence gayet yeterli

3. film zencilerin iç savaş öncesi amerikasındaki durumunu gayet iyi bir şekilde gösteriyor.

4. bounty hunter'lığın iyi bir şeymiş gibi sunulması falan... yahu allah aşkına adamın gözünüze bakarak ille de 'sosyalizm faşizm ile nasıl savaşır' konulu diyaloglar mı yazması gerekiyor anlamadım ki? yukarıdakiler neyinize yetmiyor? yahu adam sadece kendine has film çekiyor ama siz ırkçı amerikanın belgeselini çektiğini sanıyorsunuz heralde?

Çılgın ve arıza filmlerin yönetmeni Quentin Tarantinonun uzun zamandır beklenen son filmi olan Django Unchained, nihayet gösterime giriyor. Inglourious Basterds (2009) ile kendine has üslubuyla harmanladığı aykırı bir Nazi filmine imza atan Tarantino, bu sefer spagetti western türünü kara mizahın ve grafik şiddetin dozunu maksimuma arttırarak yeniden yorumluyor. Ortaya çıkan sonuç ise Bu her şeyiyle tam bir Tarantino filmidir! olarak damgalanacak şekilde muazzam!

Tarantino, vazgeçilmez ögeleri olan nev-i şahsına münhasır karakterleri, tadına doyum olmayan diyalogları ve kan-şiddet bileşimini blaxploitation* aracılığıyla Sergio Leone ve Sam Peckinpahvari bir western konseptine transfer ediyor. Sinema tarihinin önemli filmlerine ve sahnelerine yapılan göndermeler yine had safhada. Tarantinonun mükemmel müzik seçimleri ise kuşkusuz filme en çok artı yön katan değerlerin başında geliyor. Özellikle Ennio Morriconenin Two Mules for Sister Sara (1970) filmindeki unutulmaz bestesi The Braying Mule, Django Unchained ile özdeşleştirilecek kadar güçlü bir uyum sağlıyor.

Süresi uzun filmlerin tadı ve havası her zaman başkadır. Özellikle uzun film seven birisi olarak senelerdir buna inanıyorum. 169 dakikalık Django Unchained için Güzel film ama keşke biraz daha kısa olsaymış gibisinden yapılacağına inandığım yorumlara şimdiden katılmıyor ve bu tür yorumları anlamsız buluyorum. Tıpkı yakın zamandaki başyapıtlar Bir Zamanlar Anadoluda (2011) 157 dk ve Dupa Dealuri (2012) 150 dk- için söylenilen Neden 157 dakika?, Neden 150 dakika? şeklindeki gereksiz sorular gibi. Ben de şunu söylemek istiyorum. Django Unchained, bir 169 dakika daha olsaydı aynı keyifle seyrederdim!

Öncelikle Django Unchainedin özgün bir senaryo olduğunu ve 1966 yapımı Djangodan uyarlama olmadığını belirtelim. Birçok kişi filmin uyarlama olduğuna inanıyor fakat Django Unchainedin ödül törenlerinde En İyi Özgün Senaryo dalında yarıştığını hatırlatmak gerekiyor. Kaldı ki 1966 yapımı Djangoda siyahi oyuncular yok denecek kadar az, ki Djangoyu oynayan Franco Nero da bir beyaz! Tabii ki Tarantino, bu mütevazi filme saygı duruşunda bulunmakta çekinmiyor ve açılış jeneriği yazıları dahil olmak üzere birçok sahnede atıfta bulunuyor. Bunlardan en büyüğü ise Franco Neronun küçük bir rolle de olsa Django Unchainedde rol alması! Ku Klux Klan benzeri bir örgüt niteliği taşıyan, başlarına çuval geçiren grubun bulunduğu sahne ise kuşkusuz filmdeki en zekice diyalogların yazıldığı, en çok eğlendiren sahnelerin başında geliyor.

Django Unchained, kült olma potansiyeli içeren o kadar çok sahne içeriyor ki. Alexandre Dumas muhabbeti, mandingo dövüşü esnasındaki Christoph Waltzın mimiği, Leonardo Di Caprionun gerçekten elini kanatmasına rağmen bozuntuya vermeden devam etmesi, başlarına çuval geçiren grubun zekice sinema eleştirmenlerini eleştirmesi, Djangonun eski sahibini kırbaçlaması, say say bitmez Kaldı ki sahneler haricinde filmdeki karakterlerin de her biri kült potansiyelinde. Christoph Waltz filmin en başarılı oyuncusu olarak göze çarpıyor. Tarantinonun Robert De Nirosu olacakmış gibi gözüken Waltz, beden dili, konuşması, mimiği ile Inglourious Basterdstaki Albay Hans Landadan sonra unutulmaz bir karaktere daha imza atıyor. Tarantinoyla tanıştıktan sonra adeta hayatı değişen Waltz, kendisine önemli bir başrol verilmediği sürece Yardımcı Erkek Oyuncu kategorilerinin vazgeçilmez oyuncusu olacakmış gibi duruyor.

Samuel L. Jackson ise filmin en çok mizah unsuru taşıyan şaşırtıcı karakterine büyük bir ustalıkla hayat vererek adeta parlıyor. Yardımcı Erkek Oyuncu kategorisinde adaylık almayı kişisel görüşüme göre Leonardo Di Capriodan daha fazla hakediyor. Babyface lakabını yıllar geçtikçe üzerinden atan, son yılların en başarılı oyuncularından Di Caprio ise, tam bir Tarantino karakterine bürünerek arıza bir kimliğe bürünmeyi başarıyor. Başroldeki Jamie Foxx ise, şüphesiz bu üç oyuncunun yanında en az akılda kalanı oluyor. Çünkü karakteri gereği daha sade bir kompozisyonda kalması gerekiyor ve diyalog bazında da kendisine çok alan tanınmıyor. Bu yüzden başrol olmasına rağmen kötü adamlara duyduğumuz sempatiyi kendisine duymakta güçlük çekebiliyoruz.

Tarantino, tüm bunların ekseninde Django Unchained ile en iyi filmlerinden birine imza atmış oluyor. Inglourious Basterdsın son sahnesinde Teğmen Aldo Raine karakterine söylettiği Bu benim başyapıtım oldu! sözcüğü, sanırım bundan sonra her Tarantino filmi için beklediğimiz sözcük olacak. Yeter ki Tarantino, süresi uzun!, zeki ve lezzetli diyaloglar içeren, kan ve şiddetin gövdeyi götürdüğü, oyunculukların zirve yaptığı, enfes müziklerin kulağımızı çınlattığı filmler yapmaya devam etsin.