Karabasan

Babadook, bir annenin yaşadığı travmaları bir korku hikayesi üzerinden çözüşünü yada bu travmalarla başa çıkmasını ya da en doğru deyişle bu travmalarla uzlaşmasını anlatıyor.

Filmin en ilgi çekici yanlarından biri çok başarılı iki oyuncusu. Ayrıca olayların yaşandığı mekanın yani evin kullanımı sıradışı olmasa bile ağırlıklı renk kullanımı dikkat çekiyor. Amelia’nın sakin görünüşüne uyan ama bir yandan da bir ağırlık hissi veren çok koyu bir renk söz konusu burada. Senaryonun çok iyi olduğunu söyleyebilir miyiz, bilmiyorum; çünkü filmin ilk çeyreğindeki müthiş etkileyici görüntüler, atmosfer, gerilim hissi ve bu gerilimin doğa üstü bir olaydan değil de son derece doğal ve/ama etkisi geçmemiş bir takım korkunçlukların sonucu olduğunu öğrendiğimiz bir bölüm burası. Amelia’nın, oğlu Sam’le ve etrafındaki insanlarla olan ilişkisinden bastırılmış bir şekilde yaşayan öfkesinin dışarı çıktığı son çeyreğe kadar da bence bu atmosfer ve gerilim iyi bir şekilde sürdürülüyor. Sonrasında, yani artık çizginin öte yanına geçildiğinde filmin ilk kısımlarında kurulmuş bu dengeli ve etkileyici gerilim bir şekilde tam anlamıyla aynı çıtayı yakalayamıyor. Bunun sebeplerinden birisi yönetmenin kasıtlı olarak korku filmi atmosferi yaratma hissini geriye çekerek amelia’nın iyice bozulmuş psikolojisine odaklanmamızı istiyor olması da olabilir; ama bir şekilde buralarda aksayan şeyler var.

Sonuç olarak; filmin ikinci yarısının ilk yarısına kıyasla bir ya da bir kaç adım geride geldiğini söyleyebiliriz. Bir annenin anne olmak, eş olmak, kayıp ve yas hissinin ağırlığı sebebiyle hayata adapte olamamak ve kendi gerçekliğiyle yüzleşememesi meselelerini doğa üstü bir hikaye üzerinden anlatırken film ilk yarıda dikkat çekici, merak uyandırıcı bir ritm yakalıyor, ve sonra bu ritmi biraz bozuyor ve hikayesini bu şekilde tamamlıyor.