Sydney White, bariz bir "Pamuk Prenses" alegorisi. Bu bakımdan,Holywood tipi gençlik filmleri içinde ilginç bir örnek. Ancak,filmi "ilginç" yapan tek şey bu değil. Şüphesiz,bu filmde de alıştığımız klişelerin tamamı mevcut. Klasik, "inek" çocuk tiplemeleri, "şirret barbi", esas kıza göz koymuş parlak delikanlı,bol-bol tiki genç, aptal futbolcular vb..... saymaya gerek görmüyorum. Bilen bilir.
Bütün bunların ötesinde,filmi ilginç yapan şey, siyasi altmetni. Sydney White’ın Kappa’ya karşı mücadelesi, film boyunca bir "halk vs seçkin tabaka" mücadelesine dönüşüyor. White, tam bir halkçocuğu olarak,yıllar yılı aşağılanmış, ezik oğlanların önderi sıfatıyla bu işi bir devrime doğru götürmekte.
Ama, filmin ahlaki bakımdan büyük bir problemi var. Öncelikle, "Rachel" isimli şirret hanım, tüm bir sistemin tek kötü kişisi. Öyle ki,finale doğru Rachel adeta bir canavara dönüşüyor. Rachel gitti,dertler bitti. Böyle basit bir çözüm öneriyor film. Sanki sistemler,tek kişi üzerine inşa olurlar... Devamı
Sydney White, bariz bir "Pamuk Prenses" alegorisi. Bu bakımdan,Holywood tipi gençlik filmleri içinde ilginç bir örnek. Ancak,filmi "ilginç" yapan tek şey bu değil. Şüphesiz,bu filmde de alıştığımız klişelerin tamamı mevcut. Klasik, "inek" çocuk tiplemeleri, "şirret barbi", esas kıza göz koymuş parlak delikanlı,bol-bol tiki genç, aptal futbolcular vb..... saymaya gerek görmüyorum. Bilen bilir.
Bütün bunların ötesinde,filmi ilginç yapan şey, siyasi altmetni. Sydney White’ın Kappa’ya karşı mücadelesi, film boyunca bir "halk vs seçkin tabaka" mücadelesine dönüşüyor. White, tam bir halkçocuğu olarak,yıllar yılı aşağılanmış, ezik oğlanların önderi sıfatıyla bu işi bir devrime doğru götürmekte.
Ama, filmin ahlaki bakımdan büyük bir problemi var. Öncelikle, "Rachel" isimli şirret hanım, tüm bir sistemin tek kötü kişisi. Öyle ki,finale doğru Rachel adeta bir canavara dönüşüyor. Rachel gitti,dertler bitti. Böyle basit bir çözüm öneriyor film. Sanki sistemler,tek kişi üzerine inşa olurlar. Sanki her şey bu kadar basit. Ama ne yazık ki,Rachel’lar tükenmiyor. Rachel’ın yüzüne tükürmekle de Rachel’dan iyi olunmuyor.
Filmin ikinci büyük problemi: White isimli halk kızının, kampüs seçimleri öncesi sergilediği tavırla ilgili. White, tüm kampüsü dolaşıyor. Askerinden Yahudisine; eşcinselinden anarşistine White herkese gidip oy istiyor. Seçkinci Kappa’nın aksine White, herkesin nabzına göre şerbet vermekte son derece iyi. Adeta, lobiciliğe övgü söz konusu. Demokratlık böyle bir şey mi? White,omurgasız. Bir söylemi yok. Bir iddiası yok. Herkesin sevgilisi bir White karakteri var. Karşısında da, kaltağın önde gideni Rachel. Galibi tahmin etmek için, dahi olmaya gerek yok.
Temelde, en eski tartışma alanlarından birine odaklanmış. Seçkinlerle halk arasındaki kavga ile ilgiliymiş gibi duruyor. Bunun yanında, sunduğu cevaplarla tatmin edicilikten uzak. Karakterden ziyade,tipler üzerinden giden, alegorik bir gençlik komedisi.
Bir pazar sabahı,sıkılmadan izlenebilecek bir film. Çok da deşmeye gerek yok. Gerisi,algılarla ilgili herhalde.
@havlayankuzu
15 yıl önce
7.6 / 10
Bütün bunların ötesinde,filmi ilginç yapan şey, siyasi altmetni. Sydney White’ın Kappa’ya karşı mücadelesi, film boyunca bir "halk vs seçkin tabaka" mücadelesine dönüşüyor. White, tam bir halkçocuğu olarak,yıllar yılı aşağılanmış, ezik oğlanların önderi sıfatıyla bu işi bir devrime doğru götürmekte.
Ama, filmin ahlaki bakımdan büyük bir problemi var. Öncelikle, "Rachel" isimli şirret hanım, tüm bir sistemin tek kötü kişisi. Öyle ki,finale doğru Rachel adeta bir canavara dönüşüyor. Rachel gitti,dertler bitti. Böyle basit bir çözüm öneriyor film. Sanki sistemler,tek kişi üzerine inşa olurlar ... Devamı
Bütün bunların ötesinde,filmi ilginç yapan şey, siyasi altmetni. Sydney White’ın Kappa’ya karşı mücadelesi, film boyunca bir "halk vs seçkin tabaka" mücadelesine dönüşüyor. White, tam bir halkçocuğu olarak,yıllar yılı aşağılanmış, ezik oğlanların önderi sıfatıyla bu işi bir devrime doğru götürmekte.
Ama, filmin ahlaki bakımdan büyük bir problemi var. Öncelikle, "Rachel" isimli şirret hanım, tüm bir sistemin tek kötü kişisi. Öyle ki,finale doğru Rachel adeta bir canavara dönüşüyor. Rachel gitti,dertler bitti. Böyle basit bir çözüm öneriyor film. Sanki sistemler,tek kişi üzerine inşa olurlar. Sanki her şey bu kadar basit. Ama ne yazık ki,Rachel’lar tükenmiyor. Rachel’ın yüzüne tükürmekle de Rachel’dan iyi olunmuyor.
Filmin ikinci büyük problemi: White isimli halk kızının, kampüs seçimleri öncesi sergilediği tavırla ilgili. White, tüm kampüsü dolaşıyor. Askerinden Yahudisine; eşcinselinden anarşistine White herkese gidip oy istiyor. Seçkinci Kappa’nın aksine White, herkesin nabzına göre şerbet vermekte son derece iyi. Adeta, lobiciliğe övgü söz konusu. Demokratlık böyle bir şey mi? White,omurgasız. Bir söylemi yok. Bir iddiası yok. Herkesin sevgilisi bir White karakteri var. Karşısında da, kaltağın önde gideni Rachel. Galibi tahmin etmek için, dahi olmaya gerek yok.
Temelde, en eski tartışma alanlarından birine odaklanmış. Seçkinlerle halk arasındaki kavga ile ilgiliymiş gibi duruyor. Bunun yanında, sunduğu cevaplarla tatmin edicilikten uzak. Karakterden ziyade,tipler üzerinden giden, alegorik bir gençlik komedisi.
Bir pazar sabahı,sıkılmadan izlenebilecek bir film. Çok da deşmeye gerek yok. Gerisi,algılarla ilgili herhalde.