Protesto

La Haine, kabaca polisin ve halkın çatışması olarak anlatılır. Fakat tam olarak öyle değil. Aslında çatışma, devletin polise sinsilikle aşıladığı ideoloji ve yine devletin köşeye sıkıştırıp, arada bir elleri salınınca ortaya çıkan halkın tatmin duygusu arasında gerçekleşiyor. Polis koruma altında olduğunu sanıp suni bir rahatlama yaşıyor ve pis işler için hazır hissediyor. Halk ise kısa şiddet anlarını devlete karşı bir başarı olarak görüyor. Yani iki taraf da devletin tuzağına düşüyor. Böylece hegemonik devlet yapısı hücrelerimize işlenmişçesine devamlılık sağlıyor.

Filmi beğenmekle birlikte beklentimi karşılamadığını da belirtmeliyim. Fransa'dan öte, evrensel bir gerçekliği konu alıyor olsa da benzer olaylar yaşayan Türkiye'de yaşamama rağmen geçmeyen bir şeyler vardı. Bu da muhtemelen fikirden ötürü değil filmin kendisinden ötürüydü. Özellikle kurgu beni çok koparttı. Bazı olayların yerlerinin değişmesi gerekiyor bence. Diğer sebebi de filmi beklediğim kadar sert görmemem. Bu bencil bir beklenti biliyorum ama kendimi fazlaca zor sahneye hazırlamışken aradığımı bulamadım.

Ancak elbette bir klasik La Haine. Sinematografisi ve özgün anlatım dili ile herkesin izlemesi gereken bir yapım.

İzlemeyi en çok ertelediğim filmlerden biriydi ve izlerken sinematografisine hayran kalıp çoğu sahneyi tekrar tekrar başa sardım . Ana karakterlerin gerçek adlarını kullanması , yönetmenin 28 yaşında böyle bir eser ortaya koyması ve can alıcı sahnelerdeki mükemmel kamera kullanımı filmi estetik yönden daha güçlü hale getirmiş.

Bir siyahi ,bir yahudi ve bir Arap’tan oluşan karakterler için azınlık olmaktan daha kötüsü bir de banliyöde yaşamak durumunda kalmak olsa gerek .Hubert’i süperego ,Said’i ego ve Vinz’i ide benzettim izlerken ve bazen de oluşturdukları o kelimeyi düşündüm ; " Cul-de-sac."... Filmle ilgili zaten birçok eleştiri ve yorum yapıldı bugüne kadar ,can alıcı sahneler ve replikler paylaşıldı ;tek söyleyeceğim filmin aslında açık uçlu da olsa cevabı olan bir soru sormadığı veya bizi bir şey hakkında düşündürmek istemediği , amacının bir gerçeği tokat gibi çarpmak olduğu ; sistemin sadece hatalı ürünü ,sonucu değil hepimizin bu sistemin sebebi ve sonucu ,katili ve maktülü olduğumuz o gerçeği , o çıkmazı ,o döngüyü...

İyi seyirler dilerim .. 8/5/10

Mathieu Kassovitz’e 1995 Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye Ödülü’nü getiremese de En İyi Yönetmen Ödülü’nü getiren filmi. Yönetmen Mathieu Kassovitz, arkadaşlarından biri polis tarafından gözaltındayken öldüğü zaman filmin senaryosunu yazmaya karar vermiştir.

Film, Fransa’da Paris’in yakınlarındaki bir banliyöde yaşayan biri Arap, biri Yahudi ve diğeri de siyahi olan üç arkadaşın şiddetli bir isyanın ardından hayatlarının 24 saatlik zaman dilimini anlatıyor. Filmin söylemek istediği esas şey; aslında hepimiz şiddetin, ırkçılık ve diğer sosyal baskıların hem kurbanları hem de failleriyiz. Hiç kimse şiddet ve şiddetin tüm biçimlerinden yara almadan, zarar görmeden kaçamaz.

Film kahramanlarını mükemmelleştirmekten ziyade onların zayıf ve eksik yönlerini açığa çıkarmakla ilgileniyor. Olay örgüsü ve oyunculuklar gerçekçi ve ikna edici. Film aslında renkli çekilmiş ancak sonra bizzat yönetmen Kassovitz tarafından siyah beyaza dönüştürülmüş. Açıkçası çokta iyi olmuş.

Filmin sonunda ne olacağına dair hiçbir uyarı yok ve her şey biranda gelişiyor. Kesinlikle filmin son sahnesi unutulmazlar arasında. Filmle ilgili ufak bir detay, filmin bir sahnesinde üç arkadaş kapı zili üzerinde arkadaşları Asterix’in adını ararken zilin üstündeki isimlerden birinin filmde ana karakter Vinz’i canlandıran Cassel’in, bir diğer isim ise yardımcı yönetmenin isminin olmasıdır.

It’s about a society on its way down. And as it falls,it keeps telling itself: "So far so good... So far so good... So far so good." It’s not how you fall that matters. It’s how you land.