Kan Dökülecek

Paul Thomas Anderson’ın izlediğim ikinci filmi aynen izlediğim ilk filmi The Master gibi dikkat çekici, ilginç, karizmatik bir karakter üzerinden hikayesini anlatıyor. İki filmde inanç ve din hakikatin aktarıcısı değil birilerinin güç, ilgi, para, zenginlik ve kontrol arzusuyla pazarladığı saçmalıklardan oluşuyor. İki filmde de baş karakterimiz içine kıstırıldıkları koşulların esiriler: The Master’da Freddie biyolojik ve psikolojik, toplumsal koşulların sonucunda harap olmuş bir insandı; Kan Dökülecek’teyse Daniel Plainview sınır tanımaz güç arzusu ve hırsının kurbanı, ancak Freddie yenilmişliğini bir şekilde kabul ederek sefil hayatının içerisinde kendine bir niş bularak orada var olmaya devam ederken Daniel arzusu ve hırsı uğruna her şeyi yok ederek var olmayı seçiyor.

İki Anderson filminde de ilk dikkatimi çeken şeylerden en önde geleni müzik kullanımı oldu. Film müziğinin bu denli aktif ve bu denli hikayeden ayrı bir şekilde belirgin kullandığını bildiğim tek yönetmen Reha Erdem. Anderson hiç bir şekilde filmi film müziği kullanarak dramatik anlar yaratmaya çalışmıyor; yönetmen film müziğini hikayeye paralel, bazen ona karşıt, kesinlikle uyarıcı şekilde apayrı bir öykü gibi kullanıyor diyebilirim. Aynı anda hem perdede akan görsel hikayenin, hem de kulağımıza erişen müziksel hikayenin farkına varıyoruz. Bir şekilde işitmekle, duymakla alakalı bir çalışma yapılıyor, ve kesinlikle dikkat çekiyor bu yaklaşımı yönetmenin.

Dikkat çeken ikinci özellik, iki filmde de aslında gerçek hikayelerin karakterlerin kendileri olduğu. Yaşanan olaylar bu karakterleri anlamamıza yarayacak vesileler gibi, gerçekte yönetmen karakterlerini mümkün olduğunca gerçek, sahi, hakiki halleriyle verebilmek için hikayeleri kullanıyor. Her iki filmde de çok üst derecede oyunculuklar var ve böyle olması kim sahne ve sekanslarda çok üst düzeyde, gerçekten parmak ısırtıcı oyunculuklar izlememizi sağlıyor, ve böylece gerçek hissi yaratabilmek anlamında her iki filmde de çok iyi örneklerle ve anlarla karşılaşıyoruz.

Üçüncü özellik olarak yönetmenin görsel sahne düzenlemeleri, açıları, ve yine ışık kullanımının çok dikkat çekici olması. Bu konuda teknik bilgim yok, ama raslantı olamayacak denli bir özen gördüğümü, ama bunu neyle nasıl ifade edebileceğimi bilmiyorum.

Paul Thomas Anderson’ın diğer filmlerini izlemek istiyorum. Kendi hikayelerini anlatabilen, ve bunu kendi stilini, üslubunu geliştirerek yapabilen bir yönetmen Anderson. Bu filmini de muhakkak öneriyorum. Uzun süre akıllardan çıkacak gibi değil gerçekten.