6 yıl önce
7.4
293 OYPUAN VER
5
Imdb: 6.6 (249.332 OY)
KONUSU
Film, sakin ve sıradan bir hayat süren bir çift çevresinde gelişiyor. Herkesin yan komşusu olabilecek olan sıradan çiftin hayatı, evlerine gelen istenmeyen misafirden sonra altüst olur. Çiftin ilişkisini sınayacak olan bu misafir evin tüm huzurunu bozacaktır... Misafirin eşinin de aralarına katılmas
... Devamı
Film, sakin ve sıradan bir hayat süren bir çift çevresinde gelişiyor. Herkesin yan komşusu olabilecek olan sıradan çiftin hayatı, evlerine gelen istenmeyen misafirden sonra altüst olur. Çiftin ilişkisini sınayacak olan bu misafir evin tüm huzurunu bozacaktır... Misafirin eşinin de aralarına katılmasıyla birlikte işler beklenmeyen bir yön alacak ve gizlenen amaçların ne olduğu sorgulanmaya başlanacaktır...
-
Darren Aronofsky
Yönetmen
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Anne
Him
Adam
Kadın
Younger Br...
Oldest Son
Cupbearer
Damsel
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Mother! ve Eril Tanrı
mother! evrenin ve tanrının hikayesini sembolik olarak anlatan kıymetli bir yapım. filmin göndermeleri o kadar sağlam ki üzerine bir yazı yazmadan edemedim. felsefede tartışılan önemli bir meseleye değiniyor çünkü: erkek-baba tanrı figürü. yahudilik, hıristiyanlık ve islam dinlerinin hepsinde tanrı eril özelliklere sahiptir. bazı feministler bu durumdan rahatsız olup tanrının dişil özelliklerine vurgu yaparlar. mother! filminde ise tanrı erkektir, fakat bir kadınla evlidir. bu kadın tanrıçadır, doğa anadır, meryemdir. adı her ne olursa olsun o, tanrının eli ayağıdır. tanrıya ilham vermekte, onun dağıttıklarını, yakıp yok ettiklerini onarmakta, ona her şeyini vermektedir.
film bir yangınla başlar. dünyanın oluşmasını sağlayan büyük patlamadır bu. tanrıça yangının izlerini yok etmeye adar kendini, bir harabeyi cennet yapmaya çalışır. tanrı ise yaratmak istemektedir. çünkü o ... Devamı
mother! evrenin ve tanrının hikayesini sembolik olarak anlatan kıymetli bir yapım. filmin göndermeleri o kadar sağlam ki üzerine bir yazı yazmadan edemedim. felsefede tartışılan önemli bir meseleye değiniyor çünkü: erkek-baba tanrı figürü. yahudilik, hıristiyanlık ve islam dinlerinin hepsinde tanrı eril özelliklere sahiptir. bazı feministler bu durumdan rahatsız olup tanrının dişil özelliklerine vurgu yaparlar. mother! filminde ise tanrı erkektir, fakat bir kadınla evlidir. bu kadın tanrıçadır, doğa anadır, meryemdir. adı her ne olursa olsun o, tanrının eli ayağıdır. tanrıya ilham vermekte, onun dağıttıklarını, yakıp yok ettiklerini onarmakta, ona her şeyini vermektedir.
film bir yangınla başlar. dünyanın oluşmasını sağlayan büyük patlamadır bu. tanrıça yangının izlerini yok etmeye adar kendini, bir harabeyi cennet yapmaya çalışır. tanrı ise yaratmak istemektedir. çünkü o ... Devamı
Mother! ve Eril Tanrı
mother! evrenin ve tanrının hikayesini sembolik olarak anlatan kıymetli bir yapım. filmin göndermeleri o kadar sağlam ki üzerine bir yazı yazmadan edemedim. felsefede tartışılan önemli bir meseleye değiniyor çünkü: erkek-baba tanrı figürü. yahudilik, hıristiyanlık ve islam dinlerinin hepsinde tanrı eril özelliklere sahiptir. bazı feministler bu durumdan rahatsız olup tanrının dişil özelliklerine vurgu yaparlar. mother! filminde ise tanrı erkektir, fakat bir kadınla evlidir. bu kadın tanrıçadır, doğa anadır, meryemdir. adı her ne olursa olsun o, tanrının eli ayağıdır. tanrıya ilham vermekte, onun dağıttıklarını, yakıp yok ettiklerini onarmakta, ona her şeyini vermektedir.
film bir yangınla başlar. dünyanın oluşmasını sağlayan büyük patlamadır bu. tanrıça yangının izlerini yok etmeye adar kendini, bir harabeyi cennet yapmaya çalışır. tanrı ise yaratmak istemektedir. çünkü o tanrıdır. şairdir. yaratması içinse ilhama ihtiyacı vardır. tanrıça huzurludur, çalışkan ve fedakar. tanrıyı sevmekte ve ona itaat etmektedir. fakat tanrı için bir kadının sevgisi yeterli değildir. o daha çok kişi tarafından bilinmek, sevilmek, takdir edilmek istemekte, karısının aksine yalnızlıktan hoşlanmamakta, kalabalığa ihtiyaç duymaktadır. bu nedenle adem ile havvayı yaratır. önce adem girer sahneye. tanrıya hayrandır o. bu hayranlık tanrının başını döndürür. tanrıçaya göstermediği ilgiyi ona gösterir. zor zamanlarında onun yanında olur, bütün vaktini ona harcar.
tanrının ademe sevgisi havvayı da peşinden getirir. havva cüretkar bir kadındır. cenneti hemen sahiplenir ve gözlerini filmde kristalle temsil edilen yasak meyveye çevirir. tanrıçanın bütün engelleme çabalarına rağmen ademle birlikte yasak meyveyi yer ve cennetten kovulur. fakat gözüpektir o, ayrılmaz oradan. iki oğlu da peşinden gelir cennete. hırslı ve kıskanç olan kabil, habili oracıkta öldürür. fakat yaşanan olayların hiçbiri tanrıyı etkilemez. o çevresinde daha çok insan istemektedir. bu yüzden daha çok insan yaratır ve insanların dünya cennetine yapıp ettiklerini umursamaz. çünkü affedicidir o, insanların dünya cennetine verdikleri her zararı telafi etme sözü vererek tanrıçanın gönlünü almaya çalışır. insanların sadece onu seviyor oluşu başka bütün günahlarını affetmek için yeterlidir ona göre. tanrıça ise acı çekmektedir. kendisini adadığı bir cennetin insanlar tarafından yok edilişi onu kahretmekte, olanları kontrol edememek onu çileden çıkarmaktadır. sonra filmde boruların patlamasıyla temsil edilen tufan kopar ve insanlar sahneden silinir. tanrı yeniden yaratmak için ilham kaynağı, tanrıça ise bir bebek istemektedir. baba için yalnızca bir ilham kaynağı olan bebek, annenin umudu, kendini gerçekleştirme aracıdır. tanrı bir türlü bulamadığı ilhama nihayet kavuşur ve kutsal kitabını yazıp insanlara gönderir. insanlar bu kitaptan öyle etkilenirler ki onların fanatiklik seviyesindeki hayranlıkları cenneti bir cehenneme çevirir. tanrıyla huzurlu bir şekilde yaşamak isteyen tanrıça ona hiçbir zaman yetmeyeceğini anlar.
kalabalığın itaat ve ibadeti tanrının başını döndürür. onların her günahını affeder. her zararı tazmin sözü verir. tanrı insanları affettikçe insanlar daha çok kaosa neden olurlar. tanrıça dehşet içinde kalır olanları izlerken. o, tanrının insanları yok etmesini istemektedir. fakat tanrı onların birbirlerini yok etmesini tercih eder. insanlar birbirlerine düşer, savaşır, ezer, öldürür, çalıp çırparlar. tanrı bu yıkımı umursamaksızın insanları kucaklamaya devam eder. din adamları onun adına insanları kutsar, dini ritüeller gerçekleştirir. onca savaş ve kıyımın ardından zayıf düşen insanlar yine tanrıya sığınırlar.
tüm bu kaosun içinde tanrıça doğum yapar. bebeğini insanlardan korumak ister. fakat tanrı onların bebeği görmelerini istemektedir. her yarattığını insanların takdirine sunma alışkanlığı olan tanrı, tanrıçanın itirazına aldırış etmeksizin onu insanların arasında bırakır. kontrolü kaybetmiş, hatta belki hiç kazanamamış insanlar ise kurtarıcıyı öldürür ve onun etini yiyip kanını içmeyi ritüel haline getirirler. tanrıça öfkesini dindirebilmek için insanları öldürmeye, doğayı, kendi eserini yok etmeye başlar. kendisine engel olup insanları bir kez daha affetmenin yollarını arayan tanrıya isyan ederek cennetini, dünyasını yakar. böylece bir patlamayla başlayan hikaye başka bir patlamayla yeniden başlar. başlar; çünkü tanrı yaratıcıdır. yaratmak zorundadır. affedicidir. affetmek zorundadır. sevmez, fakat sevilmek ister. sevilmeyi öyle ister ki bunun için nefret edilmeyi göze alır. sevilmeyi öyle ister ki bunun neden olduğu kaosu umursamaz. bu istek tanrıçayı yok eder. fakat o bir yaratıcıdır. bir tanrıça yerine başka bir tanrıça yaratır. ve her şeyin bir gün daha güzel olacağı ümidi, son ile başlangıcın birleştiği sonsuz bir döngü oluşturur.
mother! evrenin ve tanrının hikayesini sembolik olarak anlatan kıymetli bir yapım. filmin göndermeleri o kadar sağlam ki üzerine bir yazı yazmadan edemedim. felsefede tartışılan önemli bir meseleye değiniyor çünkü: erkek-baba tanrı figürü. yahudilik, hıristiyanlık ve islam dinlerinin hepsinde tanrı eril özelliklere sahiptir. bazı feministler bu durumdan rahatsız olup tanrının dişil özelliklerine vurgu yaparlar. mother! filminde ise tanrı erkektir, fakat bir kadınla evlidir. bu kadın tanrıçadır, doğa anadır, meryemdir. adı her ne olursa olsun o, tanrının eli ayağıdır. tanrıya ilham vermekte, onun dağıttıklarını, yakıp yok ettiklerini onarmakta, ona her şeyini vermektedir.
film bir yangınla başlar. dünyanın oluşmasını sağlayan büyük patlamadır bu. tanrıça yangının izlerini yok etmeye adar kendini, bir harabeyi cennet yapmaya çalışır. tanrı ise yaratmak istemektedir. çünkü o tanrıdır. şairdir. yaratması içinse ilhama ihtiyacı vardır. tanrıça huzurludur, çalışkan ve fedakar. tanrıyı sevmekte ve ona itaat etmektedir. fakat tanrı için bir kadının sevgisi yeterli değildir. o daha çok kişi tarafından bilinmek, sevilmek, takdir edilmek istemekte, karısının aksine yalnızlıktan hoşlanmamakta, kalabalığa ihtiyaç duymaktadır. bu nedenle adem ile havvayı yaratır. önce adem girer sahneye. tanrıya hayrandır o. bu hayranlık tanrının başını döndürür. tanrıçaya göstermediği ilgiyi ona gösterir. zor zamanlarında onun yanında olur, bütün vaktini ona harcar.
tanrının ademe sevgisi havvayı da peşinden getirir. havva cüretkar bir kadındır. cenneti hemen sahiplenir ve gözlerini filmde kristalle temsil edilen yasak meyveye çevirir. tanrıçanın bütün engelleme çabalarına rağmen ademle birlikte yasak meyveyi yer ve cennetten kovulur. fakat gözüpektir o, ayrılmaz oradan. iki oğlu da peşinden gelir cennete. hırslı ve kıskanç olan kabil, habili oracıkta öldürür. fakat yaşanan olayların hiçbiri tanrıyı etkilemez. o çevresinde daha çok insan istemektedir. bu yüzden daha çok insan yaratır ve insanların dünya cennetine yapıp ettiklerini umursamaz. çünkü affedicidir o, insanların dünya cennetine verdikleri her zararı telafi etme sözü vererek tanrıçanın gönlünü almaya çalışır. insanların sadece onu seviyor oluşu başka bütün günahlarını affetmek için yeterlidir ona göre. tanrıça ise acı çekmektedir. kendisini adadığı bir cennetin insanlar tarafından yok edilişi onu kahretmekte, olanları kontrol edememek onu çileden çıkarmaktadır. sonra filmde boruların patlamasıyla temsil edilen tufan kopar ve insanlar sahneden silinir. tanrı yeniden yaratmak için ilham kaynağı, tanrıça ise bir bebek istemektedir. baba için yalnızca bir ilham kaynağı olan bebek, annenin umudu, kendini gerçekleştirme aracıdır. tanrı bir türlü bulamadığı ilhama nihayet kavuşur ve kutsal kitabını yazıp insanlara gönderir. insanlar bu kitaptan öyle etkilenirler ki onların fanatiklik seviyesindeki hayranlıkları cenneti bir cehenneme çevirir. tanrıyla huzurlu bir şekilde yaşamak isteyen tanrıça ona hiçbir zaman yetmeyeceğini anlar.
kalabalığın itaat ve ibadeti tanrının başını döndürür. onların her günahını affeder. her zararı tazmin sözü verir. tanrı insanları affettikçe insanlar daha çok kaosa neden olurlar. tanrıça dehşet içinde kalır olanları izlerken. o, tanrının insanları yok etmesini istemektedir. fakat tanrı onların birbirlerini yok etmesini tercih eder. insanlar birbirlerine düşer, savaşır, ezer, öldürür, çalıp çırparlar. tanrı bu yıkımı umursamaksızın insanları kucaklamaya devam eder. din adamları onun adına insanları kutsar, dini ritüeller gerçekleştirir. onca savaş ve kıyımın ardından zayıf düşen insanlar yine tanrıya sığınırlar.
tüm bu kaosun içinde tanrıça doğum yapar. bebeğini insanlardan korumak ister. fakat tanrı onların bebeği görmelerini istemektedir. her yarattığını insanların takdirine sunma alışkanlığı olan tanrı, tanrıçanın itirazına aldırış etmeksizin onu insanların arasında bırakır. kontrolü kaybetmiş, hatta belki hiç kazanamamış insanlar ise kurtarıcıyı öldürür ve onun etini yiyip kanını içmeyi ritüel haline getirirler. tanrıça öfkesini dindirebilmek için insanları öldürmeye, doğayı, kendi eserini yok etmeye başlar. kendisine engel olup insanları bir kez daha affetmenin yollarını arayan tanrıya isyan ederek cennetini, dünyasını yakar. böylece bir patlamayla başlayan hikaye başka bir patlamayla yeniden başlar. başlar; çünkü tanrı yaratıcıdır. yaratmak zorundadır. affedicidir. affetmek zorundadır. sevmez, fakat sevilmek ister. sevilmeyi öyle ister ki bunun için nefret edilmeyi göze alır. sevilmeyi öyle ister ki bunun neden olduğu kaosu umursamaz. bu istek tanrıçayı yok eder. fakat o bir yaratıcıdır. bir tanrıça yerine başka bir tanrıça yaratır. ve her şeyin bir gün daha güzel olacağı ümidi, son ile başlangıcın birleştiği sonsuz bir döngü oluşturur.
derin mesajlı etkileyici bir yapım... İzledikten sonra bir süre düşündüm tarttım. Tabi birkaç yıl oldu.. Yorumunuzdan sonra tekrar izleyeceğim, elinize sağlık..
Marvel filmi izlemekten beyni kulağından akmış kitlelerin beğenmeyeceği filmdir.
Çok şükür Aranofsky sinemanın entelektüel bir iş olduğunu hatırlamış da Noah’taki rezaletten sonra kendini toparlamayı başarmış.
Çok şükür Aranofsky sinemanın entelektüel bir iş olduğunu hatırlamış da Noah’taki rezaletten sonra kendini toparlamayı başarmış.
Aranofsky’nin son filmi izlemesi zor birfilm ama sadece sondaki şok edici sahne sebebiyle değil, ilk on beş dakika içerisinde zaten tuhaf şeyler oluyor ve galiba yaşlılarla çekilmiş bir çeşit funny games izleyeceğiz diye bekliyoruz ama öyle değil elbette. Film ilerledikçe gerçek olduğunu düşündüğümüz şeyler yerini belirsizliğe bırakıyor, asla ne olup bittiğinden emin olamıyoruz, gördüğümüz tek şey evin giderek kalabalıklaşması. son yarım saatte gerçek anlamda kıyamet koptuğunda ise artık filmin bize ne anlattığını bir şekilde anlamaya başlıyoruz: aslında bize anlatılan şey, isa’nın başına gelenler, tanrıyla hastalıklı bir ilişki kuran dindarlar ve daha da önemlisi yaratıp yok etmekten, kendine hastalıklı bir bağlılıkla yaşayan kullarıyla bu hastalıklı ilişkiyi sürdürmekten haz alan son derece uysal ve canayakın, psikopat bir tanrı. Bu tanrı sözde sevgiyi önemseyen ve ondan bir yuva kuran bir yara
... Devamı
Aranofsky’nin son filmi izlemesi zor birfilm ama sadece sondaki şok edici sahne sebebiyle değil, ilk on beş dakika içerisinde zaten tuhaf şeyler oluyor ve galiba yaşlılarla çekilmiş bir çeşit funny games izleyeceğiz diye bekliyoruz ama öyle değil elbette. Film ilerledikçe gerçek olduğunu düşündüğümüz şeyler yerini belirsizliğe bırakıyor, asla ne olup bittiğinden emin olamıyoruz, gördüğümüz tek şey evin giderek kalabalıklaşması. son yarım saatte gerçek anlamda kıyamet koptuğunda ise artık filmin bize ne anlattığını bir şekilde anlamaya başlıyoruz: aslında bize anlatılan şey, isa’nın başına gelenler, tanrıyla hastalıklı bir ilişki kuran dindarlar ve daha da önemlisi yaratıp yok etmekten, kendine hastalıklı bir bağlılıkla yaşayan kullarıyla bu hastalıklı ilişkiyi sürdürmekten haz alan son derece uysal ve canayakın, psikopat bir tanrı. Bu tanrı sözde sevgiyi önemseyen ve ondan bir yuva kuran bir yaratıcı gibi görünüyor, ama oradan kendi egosunun övüldüğü, övülmekten haz alan, sayılarını çoğalttığı ve yuvanın her yerini sahte sevgilerle dolup taşıran bir baba figürüne dönüşüyor sonuçta. Kıyamet kopup da herşey yerle bir olduğunda ise helak ettiği insanlardan o sevgiyi alıp yeniden merak ederek bir kez daha herşeyi baştan başlatan bir deneyci, merak duygusu tatmin olmayan bir bilim adamı ya da hasta ve takıntılı bir adam gibi.
Filmin tamamındaki atmosferi ürkütücü bulduğumu söylemem gerek, ancak son yarım saat cehennemin kendisi gibi; tükenmek bilmeyen ses, hareketi bitmeyen kamera, giderek daha korkutucu karanlıklar ve renk karmaşası arasında yuvanın cehenneme dönüşü ve kıyametin kopuşunu izliyoruz. Ken Russell’ın The Devils filmi hariç ilk kez böyle bir eser izliyorum. Şaşırtıcı bir eser olduğunu söyleyebilirim.
Filmin tamamındaki atmosferi ürkütücü bulduğumu söylemem gerek, ancak son yarım saat cehennemin kendisi gibi; tükenmek bilmeyen ses, hareketi bitmeyen kamera, giderek daha korkutucu karanlıklar ve renk karmaşası arasında yuvanın cehenneme dönüşü ve kıyametin kopuşunu izliyoruz. Ken Russell’ın The Devils filmi hariç ilk kez böyle bir eser izliyorum. Şaşırtıcı bir eser olduğunu söyleyebilirim.
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
Bu filmin anlatısı çok hoşuma gitti Darren Aronofsky hayat yaratılış kadına bakışı çok metaforik anlatım yapmış filmden sonra biraz okumanız lazım filmin en vurucu noktasını şu replikle açıklana bilir ’yazdığım şiiri hepsi farklı yorumlamış’’ çok hassas bir durumu yansıtan bir cümle. Büyük sancılar sonrası ortaya çıkmış olan şiir kitabını incil olarak düşünecek olursak; farklı yorumlamalar yüzünden zaman içinde çoğaltılan incil’in durumuna/ ya da dinlerin insanlar tarafından farklı yorumlanışına yorulabilir.
Filmi izlerken metaforları fark ediyor ya da filmi izledikten sonra okuyup anlıyorsanız çok başarılı bulmamak mümkün değil gibi düşünüyorum. Müthiş düşünülmüş, çok ince işlenmiş. Oyuncu kalitesi de üst düzey. İzlerken bu kadar gerildiğim çok az film hatırlıyorum. Misafirlik olayını pek sevmeyen, yüzsüz insanlara tahammül edemeyen biri olarak misafirlerin davranışları inanılmaz rahatsız etti. Anneyle birlikte ben de çıldırdım. Filmin son bölümlerine kadar "neden hiçbir karakterin ismi yok?" diye düşünüyordum ki, son bölümde şok üstüne şok geldi. Anlamadığım kısımları da bitirince okudum. Aslında çok da karmaşık olmadığını okuyunca fark ettim. Eğer anlamasaydım "Bu adam nasıl bir şiir yazdı da bu millet böyle çıldırdı ?" diye düşünecektim.
Keşke göstergebilimle ilgili bilgilerim tazeyken izleseymişim bu filmi, pişmanım geciktirdiğim için. Aronofsky seyircide psikoloji bırakmamaya ant içmiş, helal olsun ne diyeyim.
çok rahatsız edici, ekranın içine girip müdahalae etmek isteyebileceğiniz bir film
Tanrı, insan, Adem ile Havva, yaratılış hikayesinin tekrar anlatımı. Yaratılış hikayesinin kendisi ne kadar doğru ve iyiyse bu filmde anlatılanlar da o kadar doğru ve iyi. Bilinmeyenleri öğrenmek için bilimin ışığında ilerlemek çaba sarf etmek varken metafiziğin, mistisizmin yüceltildiği bu filmin nesini sevelim?! 30/100
Film kendini izletiyor. Başından sonuna kadar merakla izliyorsunuz. Ambiyans harika. Oyunculara gelirsek Ed Harrisi oldum olası sevmişimdir. Ekstradan Domhnall Gleeson Javier Bardem beğenmesemde genç yaşında oscar alan Jennifer Lawrence Michelle Pfeifer hatta azıcık Kristen Wiig bence baya baya iyi bir kadro. Ama son bu mudur yani? Saçma sapan inanışınızın teatral bir fragmanı mı? Zekice bir son ortaya koymak yerine sembolizm kasma derdinde yönetmenleri sevmiyorsanız bu filmin sonunu da sevmeyeceksiniz. Bir filmdeki basit sembolizmi çözdüğünüz için o filme direkt oooo yönetmen yine döktürmüş modunda yaklaşmıyorsanız da pek seveceğinizi sanmam. Herşeye rağmen kötü değildi. Sadece çok daha farklı olabilirdi.
bazı filmlerin beğenilmemesi onları anlayamamakla bağlantılı.anlayabilenler için mükemmel bir film
Filmde iki ana karakter var. Kadın, filme isim olan anne kavramını sembolize ederken adamı da baba kavramına oturtmak gerekiyor. Bu çift, kadının her bir karışında emeği olan eski bir evi restore edip birlikte inzivaya çekilmiş. Adam bir şair. Bir gün evlerine bir başka adam konuk olarak geliyor. Bir süre sonra o adamın eşi ve daha niceleri Yani evsahibi kadının gözü gibi baktığı ev yol geçen hanına dönüyor. Buna sebep ise, şair kocanın bu konuklar tarafından şiirlerinin yüceltilmesi ile kendini zaman içinde Tanrılaştırma zaafiyeti... Bu zaafiyet öyle büyüyor, öyle gözünü kör ediyor ki, sırf egosu daha da büyüsün kocaman olsun diye, sevdiği herşeyden vazgeçiyor. Kadın ise filmin ilerleyen sahnelerinde anaçlığı ve anne kimliği ile iyiliğin ama eşine karşı boyun eğişi ile de saflığın sembolü Sahneler durağan geçişler yavaş izlemesi sıkıntılı, sıkıcı bir film Ama izlerken izleyiciyi salt seyreden ko
... Devamı
Filmde iki ana karakter var. Kadın, filme isim olan anne kavramını sembolize ederken adamı da baba kavramına oturtmak gerekiyor. Bu çift, kadının her bir karışında emeği olan eski bir evi restore edip birlikte inzivaya çekilmiş. Adam bir şair. Bir gün evlerine bir başka adam konuk olarak geliyor. Bir süre sonra o adamın eşi ve daha niceleri Yani evsahibi kadının gözü gibi baktığı ev yol geçen hanına dönüyor. Buna sebep ise, şair kocanın bu konuklar tarafından şiirlerinin yüceltilmesi ile kendini zaman içinde Tanrılaştırma zaafiyeti... Bu zaafiyet öyle büyüyor, öyle gözünü kör ediyor ki, sırf egosu daha da büyüsün kocaman olsun diye, sevdiği herşeyden vazgeçiyor. Kadın ise filmin ilerleyen sahnelerinde anaçlığı ve anne kimliği ile iyiliğin ama eşine karşı boyun eğişi ile de saflığın sembolü Sahneler durağan geçişler yavaş izlemesi sıkıntılı, sıkıcı bir film Ama izlerken izleyiciyi salt seyreden konumunda bırakmıyor, katmanlı anlatımındaki katmanları tek tek kaldırıp içindeki anlam parçalarını bulsun, filmi izleyen anlamlandırsın istiyor. Sanatsal filmleri sevenler çok sevecektir.
Film kesinlikle çok çarpıcıydı sahnelerde Aranofskynin o an hissettirmek istediği bütün duyguları hissediyordun ve o anı yaşıyordun.Ayrıca içindeki yoğun metaforu aslında o kadar basit yansıtmıştı ki insan izlerken vay anasını diyor sayın seyirciler!! Kesinlikle izleyin ve film bittikten sonra verdiği hafif sarhoşluğun tadını çıkarın
Biri bana açıklayabilir mi neden böyle berbat bi filimi bu kadar beğendiniz. Hayatımdan 2 saat boşa geçmiş gibi hissediyorum..
Her ne kadar içerisinde metafor barındıran filmleri sevmesem de. Bu film olmuş hemde mis gibi olmuş. ’Mother’ 2017 yılının ’Loveless’ ile beraber çekilen en iyi, en etkileyici filmiydi. Bu filmi izlemek yetmez üzerine düşünmek , okumak bu filmin tadını damağında bırakır insanın.
Darren Aronofsky’ nin "The Fountain" filmiyle paralellik gösteren bir konusu, metni, teması, anlatımı var. Ama film evreni ve yaratılışı metaforla değil alegoriyle anlatmakta; çok fazla metafor kelimesi geçmiş yorumlarda, bundan dem vuran ve bunu espri içinde kullanmaya çalışanlar olmuş ama işin aslı alegorik anlatımda kullanılan metaforlar olmalıydı...
Neyse spoilerle karışık filmle ilgili birşeyler söylemek gerekirse(spoilerla karışık bir anlatım yolunu seçtim, alegorik değil ;) ) ; film izlenirken Büyük Patlama, Adem’in yaratılışı, yasaklar, cennet-cehennem-araf katları, Habil-Kabil rivayeti ve Kabil’ in alnına kazınan günahı, insan-tanrı arasındaki o bağ ve o kopuş felsefi bir dille anlatılmış. Hangi felsefi dil derseniz de Nietzsche’ nin "Bengi Dönüş" kavramına atıfta bulunarak anlatılmış ki Aronofsky’nin 3 boyutlu zamana vurgu yaptığı "The Fountain"de de aslında bengi dönüş kavramının esintileri vardı.
Filmde kadın karakter için ... Devamı
Neyse spoilerle karışık filmle ilgili birşeyler söylemek gerekirse(spoilerla karışık bir anlatım yolunu seçtim, alegorik değil ;) ) ; film izlenirken Büyük Patlama, Adem’in yaratılışı, yasaklar, cennet-cehennem-araf katları, Habil-Kabil rivayeti ve Kabil’ in alnına kazınan günahı, insan-tanrı arasındaki o bağ ve o kopuş felsefi bir dille anlatılmış. Hangi felsefi dil derseniz de Nietzsche’ nin "Bengi Dönüş" kavramına atıfta bulunarak anlatılmış ki Aronofsky’nin 3 boyutlu zamana vurgu yaptığı "The Fountain"de de aslında bengi dönüş kavramının esintileri vardı.
Filmde kadın karakter için ... Devamı
Darren Aronofsky’ nin "The Fountain" filmiyle paralellik gösteren bir konusu, metni, teması, anlatımı var. Ama film evreni ve yaratılışı metaforla değil alegoriyle anlatmakta; çok fazla metafor kelimesi geçmiş yorumlarda, bundan dem vuran ve bunu espri içinde kullanmaya çalışanlar olmuş ama işin aslı alegorik anlatımda kullanılan metaforlar olmalıydı...
Neyse spoilerle karışık filmle ilgili birşeyler söylemek gerekirse(spoilerla karışık bir anlatım yolunu seçtim, alegorik değil ;) ) ; film izlenirken Büyük Patlama, Adem’in yaratılışı, yasaklar, cennet-cehennem-araf katları, Habil-Kabil rivayeti ve Kabil’ in alnına kazınan günahı, insan-tanrı arasındaki o bağ ve o kopuş felsefi bir dille anlatılmış. Hangi felsefi dil derseniz de Nietzsche’ nin "Bengi Dönüş" kavramına atıfta bulunarak anlatılmış ki Aronofsky’nin 3 boyutlu zamana vurgu yaptığı "The Fountain"de de aslında bengi dönüş kavramının esintileri vardı.
Filmde kadın karakter için Gaia, toprak ana, doğa, Meryem benzetmesi yapılabilir ama bana daha çok tanrının dişil ve eril yönlerini çağrıştırdı. Ying ve yang enerjisi gibi bir nevi. Üretken olan, şefkatli, naif, doğa anayla da ilişkilendirilen tanrıça ve kuralcı, yaratan ve yıkan, cezalandıran-bağışlayan tanrı. Veyahut Yehova; tanrının gazaba uğratan, helak eden, cezalandıran, tufanlar yaratan yüzü. Veyahut Elohim; merhametli, bağışlayan yüzü... Pagan kültüyle sentezlenmiş "The Fountain"in aksine bu filmde Yehova-Elohim’in merkezde olduğunu düşündüğümden filmdeki tanrı-tanrıça rollerinin aslında bu iki kavramı işaret ettiğini düşünüyorum. Nedenini birkaç şeyi belirttikten sonra açıklayacağım. Aronofsky kırılması gerektiğini düşündüğü bir tabuyu ortaya atmış gibime geldi çünkü :)
Aronofsy evrenin, insanın neden yaratıldığını değil "niçin" yaratıldığını kendi bakış açısıyla anlatmış; araya çok fazla değişken sokmamaya çalışarak. Mesela melek veya iblis kavramlarına herhangi bir gönderme olmadan, filmde bu kavramlara değinmeden, aslında araya hiçbir aracı sokmadan tanrı-insan ilişkisini anlatmış. Dinin kitleleri nasıl yönlendirdiğini, nasıl tabu-put haline geldiğini, tüm düzeni bir anda nasıl kaosa çevirebileceğini ve de kültlerin- bilinmeden inanılan, bilinmeden inanıldığından aslında inançtan sayılamayacak o refleks haline gelmiş ritüellerin- nasıl dogmalara dönüştüğünü alegoriyle( metafor değil:) ) resmetmiş tanrının iki yönüne vurgu yaparak. İşte filmde kırılması için ortaya attığı tabu da tanrının dişil yönünü kadın karakterimiz J. Lawrence’a değil erkek karakterimiz J.Bardem’e , eril yönünü erkek karakterimizJ.Bardem’e değil kadın karakterimiz J.Lawrence’a yüklemesidir... Şekilciliğe, önyargıya alışık olan bizler şemalarımıza uygun olması için eril veya dişil denince aklımıza geleni erkeğe-kadın profiline yükleriz, ona onda olmayan anlamlar katarak anarız, tanrının eril avatarı erkeğe, dişil avatarı kadına çağrışım yapar çünkü tabulaşmış şemalarımızdan dolayı. Ama filmde roller bazen iç içe geçip kesin ayrılmasa da ağırlıklı olarak tabularımızın tersine kanalize edilmeye çalışılmakta film boyu. Filmden bir örnek vereyim; yeni doğan bebeğin ölüp yenilmesi İsa’nın "Son Akşam Yemeği"ni çağrıştırmıştır herkese ama sonrasında bu ritüele katılan insanlar gazaba uğrar. Çünkü İsa’yı öldürmüşlerdir. Peki İsa çarmıhta kime seslendi? Yehova? Hayır; "Eloi, Eloi; lama elachtani?" derken (ki hakkında çok şey yazılacak bir soru, bir sitemdir ve de bir merhamet kendini ölüme götürenlere karşı) tanrıdan kendisine ve tanrının gözünde kafir, cahil olanlara karşı merhamet istemiştir, gazap değil fakat filmde erkek karakterimiz affetmek isterken( Elohim) kadın karakterimiz yani Yehova tüm evreni tekrar düzene gireceği zamana kadar küle çevirmiştir... Ve sonrası da aslında nedenleri öğrenmeye çalışırken "niçin"lere mutlak cevap veremeyen insana bir gönderme niteliğindedir. Ve de diyalektikten ziyade manihist bir kafayla düşünen, zıtlıkları bir arada bulundurmada zorlanan bizlere Yehova’nın göğsünden çıkan sevgiyle bambaşka bir tabumuzu daha hatırlatır...
Kendi tanrı algımızla tanrının bizi niçin yarattığına vereceğimiz her cevap aslında bizim amaç-sonuç ilişkisinde varmak istediğimiz sonuca uygun, izafi cevaplar olacaktır... Niçin yaratıldığımızın cevaplarını bulabilmek dileğiyle, iyi seyirler. 8.5/10
Neyse spoilerle karışık filmle ilgili birşeyler söylemek gerekirse(spoilerla karışık bir anlatım yolunu seçtim, alegorik değil ;) ) ; film izlenirken Büyük Patlama, Adem’in yaratılışı, yasaklar, cennet-cehennem-araf katları, Habil-Kabil rivayeti ve Kabil’ in alnına kazınan günahı, insan-tanrı arasındaki o bağ ve o kopuş felsefi bir dille anlatılmış. Hangi felsefi dil derseniz de Nietzsche’ nin "Bengi Dönüş" kavramına atıfta bulunarak anlatılmış ki Aronofsky’nin 3 boyutlu zamana vurgu yaptığı "The Fountain"de de aslında bengi dönüş kavramının esintileri vardı.
Filmde kadın karakter için Gaia, toprak ana, doğa, Meryem benzetmesi yapılabilir ama bana daha çok tanrının dişil ve eril yönlerini çağrıştırdı. Ying ve yang enerjisi gibi bir nevi. Üretken olan, şefkatli, naif, doğa anayla da ilişkilendirilen tanrıça ve kuralcı, yaratan ve yıkan, cezalandıran-bağışlayan tanrı. Veyahut Yehova; tanrının gazaba uğratan, helak eden, cezalandıran, tufanlar yaratan yüzü. Veyahut Elohim; merhametli, bağışlayan yüzü... Pagan kültüyle sentezlenmiş "The Fountain"in aksine bu filmde Yehova-Elohim’in merkezde olduğunu düşündüğümden filmdeki tanrı-tanrıça rollerinin aslında bu iki kavramı işaret ettiğini düşünüyorum. Nedenini birkaç şeyi belirttikten sonra açıklayacağım. Aronofsky kırılması gerektiğini düşündüğü bir tabuyu ortaya atmış gibime geldi çünkü :)
Aronofsy evrenin, insanın neden yaratıldığını değil "niçin" yaratıldığını kendi bakış açısıyla anlatmış; araya çok fazla değişken sokmamaya çalışarak. Mesela melek veya iblis kavramlarına herhangi bir gönderme olmadan, filmde bu kavramlara değinmeden, aslında araya hiçbir aracı sokmadan tanrı-insan ilişkisini anlatmış. Dinin kitleleri nasıl yönlendirdiğini, nasıl tabu-put haline geldiğini, tüm düzeni bir anda nasıl kaosa çevirebileceğini ve de kültlerin- bilinmeden inanılan, bilinmeden inanıldığından aslında inançtan sayılamayacak o refleks haline gelmiş ritüellerin- nasıl dogmalara dönüştüğünü alegoriyle( metafor değil:) ) resmetmiş tanrının iki yönüne vurgu yaparak. İşte filmde kırılması için ortaya attığı tabu da tanrının dişil yönünü kadın karakterimiz J. Lawrence’a değil erkek karakterimiz J.Bardem’e , eril yönünü erkek karakterimizJ.Bardem’e değil kadın karakterimiz J.Lawrence’a yüklemesidir... Şekilciliğe, önyargıya alışık olan bizler şemalarımıza uygun olması için eril veya dişil denince aklımıza geleni erkeğe-kadın profiline yükleriz, ona onda olmayan anlamlar katarak anarız, tanrının eril avatarı erkeğe, dişil avatarı kadına çağrışım yapar çünkü tabulaşmış şemalarımızdan dolayı. Ama filmde roller bazen iç içe geçip kesin ayrılmasa da ağırlıklı olarak tabularımızın tersine kanalize edilmeye çalışılmakta film boyu. Filmden bir örnek vereyim; yeni doğan bebeğin ölüp yenilmesi İsa’nın "Son Akşam Yemeği"ni çağrıştırmıştır herkese ama sonrasında bu ritüele katılan insanlar gazaba uğrar. Çünkü İsa’yı öldürmüşlerdir. Peki İsa çarmıhta kime seslendi? Yehova? Hayır; "Eloi, Eloi; lama elachtani?" derken (ki hakkında çok şey yazılacak bir soru, bir sitemdir ve de bir merhamet kendini ölüme götürenlere karşı) tanrıdan kendisine ve tanrının gözünde kafir, cahil olanlara karşı merhamet istemiştir, gazap değil fakat filmde erkek karakterimiz affetmek isterken( Elohim) kadın karakterimiz yani Yehova tüm evreni tekrar düzene gireceği zamana kadar küle çevirmiştir... Ve sonrası da aslında nedenleri öğrenmeye çalışırken "niçin"lere mutlak cevap veremeyen insana bir gönderme niteliğindedir. Ve de diyalektikten ziyade manihist bir kafayla düşünen, zıtlıkları bir arada bulundurmada zorlanan bizlere Yehova’nın göğsünden çıkan sevgiyle bambaşka bir tabumuzu daha hatırlatır...
Kendi tanrı algımızla tanrının bizi niçin yarattığına vereceğimiz her cevap aslında bizim amaç-sonuç ilişkisinde varmak istediğimiz sonuca uygun, izafi cevaplar olacaktır... Niçin yaratıldığımızın cevaplarını bulabilmek dileğiyle, iyi seyirler. 8.5/10
Daha önce bu kadar gerildiğimi hatırlamıyorum! Aronofsky'nin sembolizmi, metaforları kullanış biçimi, film boyunca devam eden gerilim ve kaos, şapka çıkarılacak türden!..
Bu nasıl bir film hem izlemesi hem de anlaması zordu. Filmi iki kere izledim. Ve ikinci de yorumları da okuyunca özümsedim filmi. Beni çok gerdi. Gerçi filmi anlayınca çok beğendim ama uzun süre etkisinden çıkamadım.
Son derece vasat, özensiz ve değersiz bir yapım. 21.yüzyılda yaşıyoruz, 21. yüzyılda olmamıza rağmen hala bilim ve materyalizm bu çağa yansımıyor nedense. Materyalist gerçekçi filmler yerine popüler hale getirilmiş inanç,din gibi gerçek dışı, içi boş, bilim dışı, içi boş içerikler sinemada egemen halde. Tek kelimeyle yazık...
Anne! filmine Benzer Film ekliyorsun.
Anne! filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Anne! filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL