İki Kadın Bir Erkek

Samimi... Sıcak ve İçten.... Her ne kadar aile içi ilişkileri biraz uç noktalarda ifade ediyor olsa da son yıllarda izlediğim ve gerçekten büyük keyif aldığım filmlerden birisiydi diyebilirim. Her senariste bir veba gibi bulaşmış olan tekdüze ve birbirinin aynı hikayeler nedeniye sinemaya olan ilgimizin azaldığını düşündüğüm bu dönemlerde bir umut olduğunu anlayabildiğim oldukça kaliteli bir yapımdı.

Özellikle Julianne Moore hayranlıkla izlediğim ve performanslarıyla beni adeta büyüleyen bir oyuncu. Ama diğer rol arkadaşlarının da hakkını yememek gerekiyor. Oldukça başarılı ve izlenilirliliği yüksek oyunculuklar sergilemişler. Kaldı ki Eşcinsel temalı bir senaryoda oynamak ve bu rolün hakkını fazlasıyla vermek herkesin harcı değildir. Julianne ve Annete ikilisi gerçekten böyle bir ilişkiyi yaşıyormuşcasına bir duygu aktarımı ile beni büyülediler.

Her daim olduğu gibi Heteroseksüeller için hedef tahtası haline gelebilecek bir senaryo malesef. Ama sürekli yargılamak ve yadırgamak yerine bir kez olsun bu karmaşık ve sürekli eleştirilen duyguları yaşayan insanların penceresinden hayata bakarak Empati kurmayı deneseler çok daha farklı bir bakış açısına sahip olabilirler diye düşünüyorum.. Kesinlikle izlenilmesi gerektiğine inandığım ve 10 üzerinden 8.5 puanı fazlasıyla tarafımdan hakeden etkileyici bir filmdi...

Tam anlamıyla bir "kadın" filmi... Bunu asıl karakterlerden ikisinin lezbiyen olduğu için söylemiyorum, filmdeki otoriterliği ve olay akışını etkileyen karakterler kadın karakterler olduğu için söylüyorum... Dikkat edin: Nic'in otoritesi, Jules'in davranışlar ve Joni'in 18 yaşın getirileri... Paul'u bir araç olarak gördüğüm filmde, Laser'i ise sadece bir erkek kardeşten öteye götüremiyorum malesef...

Konuya gelirsek: Lezbiyen bir çift. Üstelik iki de ergen çocukları var. Evet çok işlenmiş bir konu değil. Gay-Lezbiyen temalı filmler bile yeni yeni kendini gösterirken yıllarını beraber geçirmiş üstelikte 2 çocuğu olan çift temalı filmler çok daha az tabii (evet değişik bir tanım oldu ama idare edin artık :) ). Yani karakterler ilgi çekici. Aslında konu da öyle. Donör babalarını merak edip bulan çocuklar ve tabiki işin içine giren anneler... Ama öte yandan çok da belirgin bir konusu olduğunu söyleyemiyorum malesef. Sadece belli nokta atışları var filmde. Paul'un gelmesi, Jules'un boşlukta olması ve Nic'in otoriter tavırları... Ortada kalan çocukları da unutmamak lazım...

Senaryosu yormuyor yani, zira replikler karışık değil, olay örgüsü zor değil. Sade ve basit diye tanımlayabileceğim bir dram filmi. Ama performanslar çok başarılı. Hatta filmi bu performanslar yürütüyor diyebilirim. Julianne Moore Golden Glob adaylığını, Annette Bening Golden Glob ödülünü sonuna kadar hak ediyor. Her iki kadın da üstüne düşeni yılların vermiş olduğu tecrübeleriyle çok başarılı bir şekilde yerine getiriyorlar. Mark Ruffalo ise sevdiğim bir oyuncu olmasına rağmen hep yetersiz bir oyuncu gibi gelmiştir gözüme. Burada da bu yargımı yıkamadı malesef. Yani, iyi-güzel ama daha iyisini yapabilirdi gibime geliyor. Gençler de hiç fena değildi. Her iki oyuncu da gelecek vaadediyor bence...

Bunun dışında bir ektrası olmayan bir film. Sıradışı olmayan ama sıradan da diyemeyeceğim film biraz türünü sevene hitap ediyor. Herkesin izleyebileceği bir yapım olarak görmüyorum.