12 yıl önce
8.1
196 OYPUAN VER
5
Imdb: 8 (52.141 OY)
KONUSU
Türkçesi ayna olarak çevirilen Andrei Tarkovsky’nin en kişisel filmi.Zaman kavramının tamamen yitirildiği şiirsel bir dille, ölmekte olan bir adamın ikinci dünya savaşı sırasında çocukluğu, ergenlik dönemi ve annesiyle babasının boşanması sırasında yaşadığı travmanın Rusya’nın tarihi ve toplumunun e
... Devamı
Türkçesi ayna olarak çevirilen Andrei Tarkovsky’nin en kişisel filmi.Zaman kavramının tamamen yitirildiği şiirsel bir dille, ölmekte olan bir adamın ikinci dünya savaşı sırasında çocukluğu, ergenlik dönemi ve annesiyle babasının boşanması sırasında yaşadığı travmanın Rusya’nın tarihi ve toplumunun evrimi fonunda verildiği bir başyapıt.
-
Andrei Tarkovsky
Yönetmen
-
Aleksandr Misharin
Senarist
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
Natalya / ...
Ignat / Al...
Nadezha - ...
Lisa
Forensic D...
Printery D...
Nanny / Ne...
Rifle Shoo...
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Andrei Tarkovsky’ nin en kişisel filmidir "Ayna". Büyük usta dramatik modern sinema kurallarının hepsini yıkmıştır bu filmiyle. Sinema sanatına unutulmaz bir değer katmıştır. Sinema, bu filmiyle Tarkovsky’ ye borçlu kalmıştır zannımca. Filmin kurgusu yoktur. Filmdeki hiçbir sekans bir diğeriyle nedensellik oluşturmaz. Art arda gelen tüm sekansların mekanı, zamanı birbirinden farklıdır. Fakat bütün sekansları bir bütün haline getiren hepsinin aynı ruhu taşımasıdır. İşte bu filmi şiirsel yapan da Tarkovsky’nin kurguyu reddedip, film bütünlüğünü duygularında aramasıdır. "Ayna" Ustanın ’görsel günlüğü’ dersem anca tanımlayabilirim sanırım. Kendi geçmişini, anılarını adeta psikoanalist gibi deşmesi korkutucudur.
--------------SPOILER--------------
+Film, televizyonda bir kekemenin tedavisini gösteren sekansla açılır. Bu sekans jenerikten önce görürüz, Tarkovsky’ nin 14 yılda sadece 3 film yapabilmesine sitemidir. Tüm sansürlere rağmen konu ... Devamı
--------------SPOILER--------------
+Film, televizyonda bir kekemenin tedavisini gösteren sekansla açılır. Bu sekans jenerikten önce görürüz, Tarkovsky’ nin 14 yılda sadece 3 film yapabilmesine sitemidir. Tüm sansürlere rağmen konu ... Devamı
Andrei Tarkovsky’ nin en kişisel filmidir "Ayna". Büyük usta dramatik modern sinema kurallarının hepsini yıkmıştır bu filmiyle. Sinema sanatına unutulmaz bir değer katmıştır. Sinema, bu filmiyle Tarkovsky’ ye borçlu kalmıştır zannımca. Filmin kurgusu yoktur. Filmdeki hiçbir sekans bir diğeriyle nedensellik oluşturmaz. Art arda gelen tüm sekansların mekanı, zamanı birbirinden farklıdır. Fakat bütün sekansları bir bütün haline getiren hepsinin aynı ruhu taşımasıdır. İşte bu filmi şiirsel yapan da Tarkovsky’nin kurguyu reddedip, film bütünlüğünü duygularında aramasıdır. "Ayna" Ustanın ’görsel günlüğü’ dersem anca tanımlayabilirim sanırım. Kendi geçmişini, anılarını adeta psikoanalist gibi deşmesi korkutucudur.
--------------SPOILER--------------
+Film, televizyonda bir kekemenin tedavisini gösteren sekansla açılır. Bu sekans jenerikten önce görürüz, Tarkovsky’ nin 14 yılda sadece 3 film yapabilmesine sitemidir. Tüm sansürlere rağmen konuşmak isteğini sinematografik dille göstermiştir.
+Jenerikten sonraki sahnede kocasını bekleyen Maria’ dan ayrılan doktorun arkasına dönüp kadına bakışını adamdan kadına rüzgar estirerek ( helikopter kullandığını hatırlıyorum bunun için ) inanılmaz derecede etkileyici şekilde görselleştirmiştir.
+Film iki farklı zamanda geçer, savaş öncesi ve savaş sonrası olmak üzere. Arada gerçek savaş zamanı belgesel görüntülerine de yer vermiştir Tarkovsky. İki farklı zamandaki genç Maria ile yaşlı Maria’ nın saç yıkama sahnesinde ’ayna’ da karşılaşma sekansı korkutucudur.
+Filmde babanın sadece sesini duyarız. Gerçekten de Tarkovsky hayatı boyunca çok saygı duyduğu babasını pek az görmüştür, dolayısıyla ’görsel günlüğü’ diyebileceğimiz bu filmde babasının sadece sesini duymamız şaşırtıcı değildir.
+ Tarkovsky’ nin tüm filmlerinde babası Arseny Tarkovsky’ den alıntılar yapması, yetmeyince "Ayna" gibi kişisel film yapmasının tek sebebi babasından hiçbir zaman görmediği onaylanma duygusunu yaşayamadığı için olabilir bile diyebiliriz. Bir tür terapi.
+ Oturup kare kare, satır satır üzerinde kitap yazılıcak bir filmdir "Ayna".
--------------SPOILER--------------
+Film, televizyonda bir kekemenin tedavisini gösteren sekansla açılır. Bu sekans jenerikten önce görürüz, Tarkovsky’ nin 14 yılda sadece 3 film yapabilmesine sitemidir. Tüm sansürlere rağmen konuşmak isteğini sinematografik dille göstermiştir.
+Jenerikten sonraki sahnede kocasını bekleyen Maria’ dan ayrılan doktorun arkasına dönüp kadına bakışını adamdan kadına rüzgar estirerek ( helikopter kullandığını hatırlıyorum bunun için ) inanılmaz derecede etkileyici şekilde görselleştirmiştir.
+Film iki farklı zamanda geçer, savaş öncesi ve savaş sonrası olmak üzere. Arada gerçek savaş zamanı belgesel görüntülerine de yer vermiştir Tarkovsky. İki farklı zamandaki genç Maria ile yaşlı Maria’ nın saç yıkama sahnesinde ’ayna’ da karşılaşma sekansı korkutucudur.
+Filmde babanın sadece sesini duyarız. Gerçekten de Tarkovsky hayatı boyunca çok saygı duyduğu babasını pek az görmüştür, dolayısıyla ’görsel günlüğü’ diyebileceğimiz bu filmde babasının sadece sesini duymamız şaşırtıcı değildir.
+ Tarkovsky’ nin tüm filmlerinde babası Arseny Tarkovsky’ den alıntılar yapması, yetmeyince "Ayna" gibi kişisel film yapmasının tek sebebi babasından hiçbir zaman görmediği onaylanma duygusunu yaşayamadığı için olabilir bile diyebiliriz. Bir tür terapi.
+ Oturup kare kare, satır satır üzerinde kitap yazılıcak bir filmdir "Ayna".
kişilerin ve mekanın belirsiz, tutarsız olduğu ve neye işaret ettikleri bilinemeyen huzursuz bir uykunun karmakarışık rüyaları vardır ya: uyanınca iç içe geçmiş silik ama aynı zamanda çok kuvvetli görüntüler hatırlanır ve hiçbir mana verilememesine rağmen uzun süre etkisi altında kalınır rüyanın. bu film benim için aynen öyle. tarkovsky’nin tuhaf rüyası.
insanın bedeni tıpkı yalnızlık gibi
kulakları ve gözleri kocaman bulutlar çizer
artsız arasız ruhumuz ve derinin üstünde
eldiven gibi giyilmiş yara yara üstüne
engellerin arasından gökyüzüne yükselir
buzdan iradenin ve
kuş kanatlarının üstünde
ve kendi ormanlarının
canlı hapishanesinde
parmaklarının arasından işitir
yedi denizin kükreyen ve
parıltılı boru sesini
ruhumuz bedensiz
bir günahkar sanki
ve sanki cevapsız bir bilmece..
ne eylem ne düşünce ve ne tek bir satır gelir
kimsenin raks etmediği o yerde
raks edip dönenden..
ve ben rüyamda
bana bir başka kılıkta
başka bir ruh gibi görünürüm
inançsızlıktan umuda koşar
ispirto üzerindeki alev gibi
gölgesini salmadan gezer yeryüzünde
ve yadigar olarak masada bırakır
leylak kokusunu?
koş çocuğum
taşı bu bedeni güçlüysen
ve bakır halkanı kovala
bu evrende elinde sopayla,
artık her adım
yaklaştırırken onu
yeryüzü neşeli ve kuru
bir şekilde çınlar kulaklarında? ... Devamı
kulakları ve gözleri kocaman bulutlar çizer
artsız arasız ruhumuz ve derinin üstünde
eldiven gibi giyilmiş yara yara üstüne
engellerin arasından gökyüzüne yükselir
buzdan iradenin ve
kuş kanatlarının üstünde
ve kendi ormanlarının
canlı hapishanesinde
parmaklarının arasından işitir
yedi denizin kükreyen ve
parıltılı boru sesini
ruhumuz bedensiz
bir günahkar sanki
ve sanki cevapsız bir bilmece..
ne eylem ne düşünce ve ne tek bir satır gelir
kimsenin raks etmediği o yerde
raks edip dönenden..
ve ben rüyamda
bana bir başka kılıkta
başka bir ruh gibi görünürüm
inançsızlıktan umuda koşar
ispirto üzerindeki alev gibi
gölgesini salmadan gezer yeryüzünde
ve yadigar olarak masada bırakır
leylak kokusunu?
koş çocuğum
taşı bu bedeni güçlüysen
ve bakır halkanı kovala
bu evrende elinde sopayla,
artık her adım
yaklaştırırken onu
yeryüzü neşeli ve kuru
bir şekilde çınlar kulaklarında? ... Devamı
insanın bedeni tıpkı yalnızlık gibi
kulakları ve gözleri kocaman bulutlar çizer
artsız arasız ruhumuz ve derinin üstünde
eldiven gibi giyilmiş yara yara üstüne
engellerin arasından gökyüzüne yükselir
buzdan iradenin ve
kuş kanatlarının üstünde
ve kendi ormanlarının
canlı hapishanesinde
parmaklarının arasından işitir
yedi denizin kükreyen ve
parıltılı boru sesini
ruhumuz bedensiz
bir günahkar sanki
ve sanki cevapsız bir bilmece..
ne eylem ne düşünce ve ne tek bir satır gelir
kimsenin raks etmediği o yerde
raks edip dönenden..
ve ben rüyamda
bana bir başka kılıkta
başka bir ruh gibi görünürüm
inançsızlıktan umuda koşar
ispirto üzerindeki alev gibi
gölgesini salmadan gezer yeryüzünde
ve yadigar olarak masada bırakır
leylak kokusunu?
koş çocuğum
taşı bu bedeni güçlüysen
ve bakır halkanı kovala
bu evrende elinde sopayla,
artık her adım
yaklaştırırken onu
yeryüzü neşeli ve kuru
bir şekilde çınlar kulaklarında?
Arseni Tarkovski
Tarkovsky?nin kendi ifadesiyle de dediği gibi"filmsel, görüntüsel şiir"i.
?Zerkalo?da benden değil, bana yakın olan insanlara karşı duygularımdan, onlarla olan ilişkilerimden, hiç tükenmeyecek anlayışımdan; ama aynı zamanda da onlara karşı işlediğim ve hiçbir zaman düzeltemeyeceğimi düşündüğüm günahlarımdan ve başarısızlığımdan söz etmek istemiştim?der Tarkovski, filmografisine baktığımızda gördüğümüz en kişisel eseri için. Ona göre Zerkalo, çok sevdiği insanların hayatlarını yeniden canlandırmanın ta kendisidir. Kendisine gösterilen sevgiyi, kendisine verilen onca değeri hiçbir zaman gereğince karşılayamayacağının düşünen birinin çektiği acıları anlatmak ister Zerkalo?da.
Film tamamıyla bir anı okyanusudur. Seyirci kopuk kopuk, birbirinden bağımsız bir şekilde ilerleyen anıları izler. Küçük bir çocukta ikinci dünya savaşının götürdüğü masumiyetin geride bıraktığı anılarını izler. Babaların savaşlara gittiği, annelerin korktuğu bir dönemdir, silahlar patlamamaktadır. Hangi çocuk, ?çocuk? olarak kalabilir ki böyle bir depremde?
Nasıl ki her şiir farklı bir yumru biriktiriyorsa genzimizde, Tarkovski de herkesin genzine farklı bir yumru bırakır, yutkunamazsınız. Çünkü sinemanın şairidir Tarkovski.
Aslında filme baktığımda benim gördüğüm tam olarak şu; Tarkovski seyirci de bir düşünme tarzı oluşturmak istememiş. Tam tersi, ben bu acıyı böyle çektim sizde öyle, olduğu gibi hissedin demiş sanki.Kendi çocukluğunu, yaşadıklarını, korkularını, pişmanlıklarını, acılarını ve pek de hissedemediğimiz sevincini kendi zihninin kurgusuyla sermeye çalışmış. İşte bu yüzden kurgusu oldukça zor olan bu filmi anlamaktan çok, hissetmek gerektiğine inanıyorum.
Tarkovski, filmde karanlık ormanlardan korkulmaması gerektiğini tam tersi onların nefes alan, hisseden canlılar olarak bireyin özgürlüğünü simgelediğini göstermiş. Serçeyi bir acı simgesi haline getirmiş, ölüm döşeğinde de, ölü bir ruh da da serçe gelir usulca konar yada usulca havalanır sahneden. Ayrıca her ne kadar düşündürme kaygısı amaçlanmasa da çoğu sahnede patlayan bombalarla, bağıran insanlarla, baskıcı rejimlere de, askeri diktaya da gönderme yapmış.
Bir konusu, bir düzlemi, bir kurgusu olmayan bu film seyri de, anlaşılması da zor bir film esasen. Ama film bitip, ekran karardığında geriye diyebildiğiniz tek şey ?vay canına? oluyor. Eğer izlerseniz şunu söylemek isterim ki, anlam aramanın çaresizliği içinde kaybolmak yerine şiirin akışına bırakın kendinizi. İlla şu şunu simgeliyor, şu şunu hissettirmiş, yok şurda şu akım yok burda bu akım olaylarına girmeyin derim. İlk önce filmin dağınıklığında kaybolun, film bittikten sonra aradıklarınızı bulursunuz zaten. İyi seyirler.
kulakları ve gözleri kocaman bulutlar çizer
artsız arasız ruhumuz ve derinin üstünde
eldiven gibi giyilmiş yara yara üstüne
engellerin arasından gökyüzüne yükselir
buzdan iradenin ve
kuş kanatlarının üstünde
ve kendi ormanlarının
canlı hapishanesinde
parmaklarının arasından işitir
yedi denizin kükreyen ve
parıltılı boru sesini
ruhumuz bedensiz
bir günahkar sanki
ve sanki cevapsız bir bilmece..
ne eylem ne düşünce ve ne tek bir satır gelir
kimsenin raks etmediği o yerde
raks edip dönenden..
ve ben rüyamda
bana bir başka kılıkta
başka bir ruh gibi görünürüm
inançsızlıktan umuda koşar
ispirto üzerindeki alev gibi
gölgesini salmadan gezer yeryüzünde
ve yadigar olarak masada bırakır
leylak kokusunu?
koş çocuğum
taşı bu bedeni güçlüysen
ve bakır halkanı kovala
bu evrende elinde sopayla,
artık her adım
yaklaştırırken onu
yeryüzü neşeli ve kuru
bir şekilde çınlar kulaklarında?
Arseni Tarkovski
Tarkovsky?nin kendi ifadesiyle de dediği gibi"filmsel, görüntüsel şiir"i.
?Zerkalo?da benden değil, bana yakın olan insanlara karşı duygularımdan, onlarla olan ilişkilerimden, hiç tükenmeyecek anlayışımdan; ama aynı zamanda da onlara karşı işlediğim ve hiçbir zaman düzeltemeyeceğimi düşündüğüm günahlarımdan ve başarısızlığımdan söz etmek istemiştim?der Tarkovski, filmografisine baktığımızda gördüğümüz en kişisel eseri için. Ona göre Zerkalo, çok sevdiği insanların hayatlarını yeniden canlandırmanın ta kendisidir. Kendisine gösterilen sevgiyi, kendisine verilen onca değeri hiçbir zaman gereğince karşılayamayacağının düşünen birinin çektiği acıları anlatmak ister Zerkalo?da.
Film tamamıyla bir anı okyanusudur. Seyirci kopuk kopuk, birbirinden bağımsız bir şekilde ilerleyen anıları izler. Küçük bir çocukta ikinci dünya savaşının götürdüğü masumiyetin geride bıraktığı anılarını izler. Babaların savaşlara gittiği, annelerin korktuğu bir dönemdir, silahlar patlamamaktadır. Hangi çocuk, ?çocuk? olarak kalabilir ki böyle bir depremde?
Nasıl ki her şiir farklı bir yumru biriktiriyorsa genzimizde, Tarkovski de herkesin genzine farklı bir yumru bırakır, yutkunamazsınız. Çünkü sinemanın şairidir Tarkovski.
Aslında filme baktığımda benim gördüğüm tam olarak şu; Tarkovski seyirci de bir düşünme tarzı oluşturmak istememiş. Tam tersi, ben bu acıyı böyle çektim sizde öyle, olduğu gibi hissedin demiş sanki.Kendi çocukluğunu, yaşadıklarını, korkularını, pişmanlıklarını, acılarını ve pek de hissedemediğimiz sevincini kendi zihninin kurgusuyla sermeye çalışmış. İşte bu yüzden kurgusu oldukça zor olan bu filmi anlamaktan çok, hissetmek gerektiğine inanıyorum.
Tarkovski, filmde karanlık ormanlardan korkulmaması gerektiğini tam tersi onların nefes alan, hisseden canlılar olarak bireyin özgürlüğünü simgelediğini göstermiş. Serçeyi bir acı simgesi haline getirmiş, ölüm döşeğinde de, ölü bir ruh da da serçe gelir usulca konar yada usulca havalanır sahneden. Ayrıca her ne kadar düşündürme kaygısı amaçlanmasa da çoğu sahnede patlayan bombalarla, bağıran insanlarla, baskıcı rejimlere de, askeri diktaya da gönderme yapmış.
Bir konusu, bir düzlemi, bir kurgusu olmayan bu film seyri de, anlaşılması da zor bir film esasen. Ama film bitip, ekran karardığında geriye diyebildiğiniz tek şey ?vay canına? oluyor. Eğer izlerseniz şunu söylemek isterim ki, anlam aramanın çaresizliği içinde kaybolmak yerine şiirin akışına bırakın kendinizi. İlla şu şunu simgeliyor, şu şunu hissettirmiş, yok şurda şu akım yok burda bu akım olaylarına girmeyin derim. İlk önce filmin dağınıklığında kaybolun, film bittikten sonra aradıklarınızı bulursunuz zaten. İyi seyirler.
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
Filmdeki sahnelere, objelere vs. anlam yüklemek yerine belki de şöyle düşünmek daha doğru: Yönetmen kendi yaşamını şiirsel bir dille anlatmak istemiş. Görsel ve işitsel bir şölen.
Büyülü bir dünya da gezinmek, işte aradıgım buydu. Perdeye yansıttıgın şey insan zihninin yapabilecegi en büyük yapıt.
Acı çekme olmasa insanlar büyüyemezdi olgunlaşamazdı kaybetmeği öğrenmeseydi kazanmanın değerini bilemezdi. Benim yaşadığım acılarda kaybedişlerimde beni hayata hazırladı düşüncelerimi şekillendirdi ama bir seçeneğim daha olsaydı hiç bir acıyı istemezdim çocuk kalmak isterdim kişiliğimden vazgeçmem gerekse bile
annesinin portreleri, babasının şiirleriyle süslediği filminde Tarkovski bir nevi günlüğünden kesitler sunmuş bize. Ressamların tablolarını sahnelerine yansıtması, en sevdiği bestecilerden Bach’ın eserlerini duymamız da yönetmenin sanat aşkını filme fazlasıyla yansıtmış.
İçe dönük bir filmin sessiz çığlığıdır. Tarkovski kopuk kopuk anılarını şiir ve görselle harmanlayıp annesine sunmuştur. Bir kurgusu olmadığı için adapte olmak zor ama kesinlikle izlenmesi gereken harbi filmlerden.
Yönetmenin çocukluğuna dair anımsadıkları ve önemsediklerinden şiirle desteklenmiş, şiirsel anlatıma sahip bu oldukça kişisel film, bizim açımızdan anlatılabilir bir konusu olmaması ve şiirlerde kendi dilinin ahengini yakalayamıyor oluşumuzdan kaynaklanan eksiklik olsa da yaşattığı duygularla alıp götürüyor bizi...
Bazı filmler için "sardı" diye bir kavram kullanılır ya. İzleyiciyi hemen içine çeker o filmler. İşte bu film öyle bir film değil. Tam tersi. İzleyiciyi itiyor. Dışlıyor. Tarkovsky, "ben bu filmi kendim ve annem için yaptım. Siz neden izliyorsunuz ki" diyor gibi. Tarkovsky dünyası gerçekten başka. Bir romanın dağil de bir şiirin sinema uyarlaması gibi. Defalarca söylendi görsel bir şölen, gereksiz tek bir sahne bile yok falan ama benim filmde en çok hoşuma giden kısımlarından biri; adamın annesinin gençliğini canlandıran kadın ile adamın karısını canlandıran kadının aynı oyuncu olması ve adamın çocukluğunu canlandıran çocuk ile adamın çocuğunu canlandıran çocuğun aynı çocuk oyuncu olması idi.
sinemanın vicdanıdır büyük tarkovsky
seni çok özlüyoruz.
seni çok özlüyoruz.
Andrey Tarkovski nin bütün filmlerini izleme isteği yaratan sanatsal boyut zerkalo dur. Her filmde olduğu gibi görselliğe kaptırdığımızda olayın mantığından soyutlanmamak elde değil..
tarkovski, filmle ilgili olarak kitabı ’mühürlenmiş zaman’da şöyle demiş.
’’ bu filmi hiçbir iddia taşımadan öylesine izleyin ve kendinizi bach’ın müziğiyle arseni tarkovski’nin şiirlerine kaptırın gidin. tıpkı yıldızları, denizi güzel manzarayı izler gibi...
matematiksel bir mantığa bu filmde rastlayamazsınız. zaten matematiksel mantığın insanın ne olduğunu ve yaşamının anlamını açıkladığı nerede görülmüş ki... ’’
’’evin (anlatıcının çocukluğunu geçirdiği ev eski fotoğraflara bakılarak aslına uygun yeniden yapılmış) önünde bir tarla vardı. o zamanlar evle komşu köye giden yol arasında bir kara buğday tarlası olduğunu hatırlıyorum. kara buğdaylar beyaz beyaz çiçek açtığında çok güzel görünür. tarlayı adeta karla kaplıymış gibi gösteren beyaz renk, anılarıma, çocukluk günlerimin en belirgin, en temel ayrıntısı olarak işlenmiştir. ama bir çekim yeri arayışı içinde oraya gittiğimizde tek bir kara buğday tanesine bile rastlayama
... Devamı
’’ bu filmi hiçbir iddia taşımadan öylesine izleyin ve kendinizi bach’ın müziğiyle arseni tarkovski’nin şiirlerine kaptırın gidin. tıpkı yıldızları, denizi güzel manzarayı izler gibi...
matematiksel bir mantığa bu filmde rastlayamazsınız. zaten matematiksel mantığın insanın ne olduğunu ve yaşamının anlamını açıkladığı nerede görülmüş ki... ’’
tarkovski, filmle ilgili olarak kitabı ’mühürlenmiş zaman’da şöyle demiş.
’’ bu filmi hiçbir iddia taşımadan öylesine izleyin ve kendinizi bach’ın müziğiyle arseni tarkovski’nin şiirlerine kaptırın gidin. tıpkı yıldızları, denizi güzel manzarayı izler gibi...
matematiksel bir mantığa bu filmde rastlayamazsınız. zaten matematiksel mantığın insanın ne olduğunu ve yaşamının anlamını açıkladığı nerede görülmüş ki... ’’
’’evin (anlatıcının çocukluğunu geçirdiği ev eski fotoğraflara bakılarak aslına uygun yeniden yapılmış) önünde bir tarla vardı. o zamanlar evle komşu köye giden yol arasında bir kara buğday tarlası olduğunu hatırlıyorum. kara buğdaylar beyaz beyaz çiçek açtığında çok güzel görünür. tarlayı adeta karla kaplıymış gibi gösteren beyaz renk, anılarıma, çocukluk günlerimin en belirgin, en temel ayrıntısı olarak işlenmiştir. ama bir çekim yeri arayışı içinde oraya gittiğimizde tek bir kara buğday tanesine bile rastlayamadık. kolhoz çifçileri buralarda yıllardan beri yalnızca yonca ve yulaf ektiklerini söylediler. oraya bizimiçin kara buğday ekmelerini rica ettiğimizde ısrarla burada kara buğdayın yetişmeyeceğinii toprağın bunun için hiç uygun olmadığını söylediler. ama biz gene de tehlikeyi göze alarak bu topraklardan bir parça kiralayıp kara buğday ektiğimizde kolhoz çiftçilerinin hayret dolu bakışları arasında buğdaylarımız dolu dolu filizlenip boy verdi. başarımızı iyiye yorduk.
bütün bunlar, aynı zamanda da, anılarımızın önemli bir özelliğini, zamanın örtüsü altından çıkabilme yeteneğini sergiliyordu. ve filmin konusu da işte tam da buydu, temelinde yatan düşünce buydu.’’
’’ bu filmi hiçbir iddia taşımadan öylesine izleyin ve kendinizi bach’ın müziğiyle arseni tarkovski’nin şiirlerine kaptırın gidin. tıpkı yıldızları, denizi güzel manzarayı izler gibi...
matematiksel bir mantığa bu filmde rastlayamazsınız. zaten matematiksel mantığın insanın ne olduğunu ve yaşamının anlamını açıkladığı nerede görülmüş ki... ’’
bütün bunlar, aynı zamanda da, anılarımızın önemli bir özelliğini, zamanın örtüsü altından çıkabilme yeteneğini sergiliyordu. ve filmin konusu da işte tam da buydu, temelinde yatan düşünce buydu.’’
Filmde yoğun olarak şiirin, görselliğin olması çok güzel. Kendimi kaptırıp gidebileceğim sadece hissedebileceğim sahneler çok fazlaydı. Sanki film yalnızca Maria'nın elinde sigara uzaklara baktığı o an için yazılmıştı(filmin başı). İzlerken en yapılmaması gereken şey sanırım karakterler arasında sürekli bağ kurmaya çalışıp anlam aramaya çalışmak. Aramamak lazım çünkü belli bir kurgu yok, hatta hiç kurgu yok. Filme kendini bırakıp o eşsiz manzaralarda kaybolmak lazım, filmin tadı böyle daha güzel çıkıyor. Öteki türlü son derece yavaş oluşuna dayanmak zor olurdu.
"insanın bedeni tıpkı yalnızlık gibi"
"ruhumuz bedensiz
bir günahkar sanki"
"insanın bedeni tıpkı yalnızlık gibi"
"ruhumuz bedensiz
bir günahkar sanki"
bir tarkovski şahaseri. şiir gibi film ya da film gibi şiir tam bilemedim. zaten tarkovski'nin olayı şiirden film yapmak değil mi ? işte bu film o film...
aşmış tarkovsky şiiri. film değil bu, bir şiir. eğer bu bir filmse diğerleri film değil. savaşlar arasında geçen depresif bir çocukluğun gözler önüne serilmesi sanırım bu film. filmi izlerken de izledikten sonra da insan ister istemez şunları düşünüyor: "bu adam neler yaşadı ki bu duyguları bu kadar yoğun anlatıyor, izleyeni de filmin için hapsediyor, hapsedebiliyor?"
spoiler
+ filmlerinde gerçekleşen ani sağnak yağmurun yerini bu filmde rüzgar almış. filmin en başında, adam tam giderken aniden çıkan rüzgar ve otların dalgalanması kesinlikle görülmeye değer.
+ filmin 17. dk 40. saniyesiyle 20. dk 05. saniyesi arasındaki bölüm fena halde ürkütücü. o saçlarını yıkayıp da doğrulan kadın hayatımda görüp görebileceğim en ürkütücü sahnelerden birisini oluşturmuş (halka'da da tırsmıştım zaten samara'dan bu yüzden). japon korku sineması su ve yüzü kapatan uzun ve ıslak saçları korku unsuru olarak kullanmaya başlamadan çok önce benzer unsurla ... Devamı
spoiler
+ filmlerinde gerçekleşen ani sağnak yağmurun yerini bu filmde rüzgar almış. filmin en başında, adam tam giderken aniden çıkan rüzgar ve otların dalgalanması kesinlikle görülmeye değer.
+ filmin 17. dk 40. saniyesiyle 20. dk 05. saniyesi arasındaki bölüm fena halde ürkütücü. o saçlarını yıkayıp da doğrulan kadın hayatımda görüp görebileceğim en ürkütücü sahnelerden birisini oluşturmuş (halka'da da tırsmıştım zaten samara'dan bu yüzden). japon korku sineması su ve yüzü kapatan uzun ve ıslak saçları korku unsuru olarak kullanmaya başlamadan çok önce benzer unsurla ... Devamı
aşmış tarkovsky şiiri. film değil bu, bir şiir. eğer bu bir filmse diğerleri film değil. savaşlar arasında geçen depresif bir çocukluğun gözler önüne serilmesi sanırım bu film. filmi izlerken de izledikten sonra da insan ister istemez şunları düşünüyor: "bu adam neler yaşadı ki bu duyguları bu kadar yoğun anlatıyor, izleyeni de filmin için hapsediyor, hapsedebiliyor?"
spoiler
+ filmlerinde gerçekleşen ani sağnak yağmurun yerini bu filmde rüzgar almış. filmin en başında, adam tam giderken aniden çıkan rüzgar ve otların dalgalanması kesinlikle görülmeye değer.
+ filmin 17. dk 40. saniyesiyle 20. dk 05. saniyesi arasındaki bölüm fena halde ürkütücü. o saçlarını yıkayıp da doğrulan kadın hayatımda görüp görebileceğim en ürkütücü sahnelerden birisini oluşturmuş (halka'da da tırsmıştım zaten samara'dan bu yüzden). japon korku sineması su ve yüzü kapatan uzun ve ıslak saçları korku unsuru olarak kullanmaya başlamadan çok önce benzer unsurları tarkovsky kullanmış zaten. acayip ürkütücü... offf!
+ filmin 20. dk 33. saniyesinde yine tarkovsky'ye ait andrei rublev adlı filmin afişi göze çarpıyor. kendi filminde yine kendine ait başka bir filmin afişini kullanmış. belki de ilk o kullanmıştır.
+ film öyküden öyküye atlıyor. kadının hikayesiyle başlıyor, sonrasında adamın hikayesine geçiş yapıyor, sonra çocuklara eğiliyor vb... böyle devam ediyor ama sonradan anlıyorsunuz ki zaman kavramının, filmdeki karakterlerin tam olarak kimi yansıttıklarının hiçbir önemi yok. çünkü anlatım, zaman zaman karşınıza çıkan fotoğrafvari kareler bu şiirsellik dışındaki her şeyi anlamsız kılıyor. hiç bitmesini istemedim ben filmin. çünkü korkusuyla, sevinciyle, kederiyle izliyor değil de yaşıyor gibiydim. o derece etkili bir anlatımı var filmin.
+ filmdeki şiirlerin tamamı tarkovsky'nin babası olan arseny tarkovsky'ye ait.
+ müzikler tek kelimeyle olağanüstü.
+ filmde dikkat çeken noktalardan birisi baba karakterinin hemen hemen hiç görünmemesi. bu karakterin sadece sesini duyuyoruz. bu durum, bir çocuğun ailesinin resmini yaparken babasını çizmemesine ya da çok küçük çizmesine benziyor. baba çocuk tarafından kabullenilmemişse, çocuk babayı sevmiyorsa ortaya çıkan bir sonuç bu. baba sevilen bir varlık olarak çocuğun zihninde yer etmemişse, resminde de yer etmiyor, edemiyor.
+ rüzgardan korkup kaçan ve eve sığınan çocuk o kadar tanıdık geldi ki bana. bendim sanki o. ne kadar sık yaşamışızdır, özellikle ıssız bir yerlerdeyse oturduğumuz ev.
+ filmin 84. dakikasında başlayan çocuğun aynaya önce bir bakıp kafasını çevirip sonra tekrar ve daha dikkatli bakmasıyla devam eden sahnenin ne kadar anlamlı olduğunu anlatmaya çalışmak nafile. türlü türlü hasarlara ve zedelenmelere de maruz kalarak bir şekilde olumlu benlik algısı oluşturmaya çalışan çocuğun bakışları onlar. hepimizin bir zamanlar bakıp da anlamlandırmaya çalıştığımız yüze benziyor.
+ bazı sahnelerin ağır çekim olması apayrı bir tat katmış filme. büyüleyici olmuş bu sahneler, hele de müzik yoksa arkada.
+ finalde adamın kadına sorduğu "kız mı istersin erkek mi" sorusundan sonra final boyunca çalan müzik inanılmaz ihtişamlı. kapanış da olağanüstü olmuş.
+ filmin adının ayna olmasının anlamı büyük muhtemelen. adı ayna çünkü tarkovsky'nin yaşamını yansıtıyor. başka türlü bakarsak da, adı ayna çünkü izleyen herkes mutlaka ama mutlaka kendinden, kendi çocukluğundan, korkularından, endişelerinden ve özellikle de travmalarından izler bulabilir.
+tarkovsky'nin kitabındaki yorumu: "film, canımdan çok sevdiğim ve çok iyi tanıdığım insanların hayatlarını yeniden canlandırmak amacını taşıyordu. kendisi için değerli olan insanların hakkını ödeyemeyeceğini, kendisine gösterilen sevgiyi, verilen onca şeyi hiçbir zaman gereğince karşılayamayacağını düşünen bir insanın çektiği acıları anlatmak istiyordum. bu insan, onları yeterince sevmediğine inanıyor ve bu, onun için gerçekten acı veren, katlanılması zor bir düşünce... ayna'da benden değil, bana yakın olan insanlara karşı duygularımdan, onlarla olan ilişkilerimden, hiç tükenmeyecek anlayışımdan, ama aynı zamanda da onlara karşı işlediğim ve hiçbir zaman düzeltemeyeceğimi düşündüğüm günahlarımdan ve başarısızlığımdan söz etmek istemiştim..." (mühürlenmiş zaman, s.155)
+ özetle: sadece güzel, tanıdık ve etkileyici anlatımıyla muhteşem bir film. pardon! film değil şiir...
spoiler
spoiler
+ filmlerinde gerçekleşen ani sağnak yağmurun yerini bu filmde rüzgar almış. filmin en başında, adam tam giderken aniden çıkan rüzgar ve otların dalgalanması kesinlikle görülmeye değer.
+ filmin 17. dk 40. saniyesiyle 20. dk 05. saniyesi arasındaki bölüm fena halde ürkütücü. o saçlarını yıkayıp da doğrulan kadın hayatımda görüp görebileceğim en ürkütücü sahnelerden birisini oluşturmuş (halka'da da tırsmıştım zaten samara'dan bu yüzden). japon korku sineması su ve yüzü kapatan uzun ve ıslak saçları korku unsuru olarak kullanmaya başlamadan çok önce benzer unsurları tarkovsky kullanmış zaten. acayip ürkütücü... offf!
+ filmin 20. dk 33. saniyesinde yine tarkovsky'ye ait andrei rublev adlı filmin afişi göze çarpıyor. kendi filminde yine kendine ait başka bir filmin afişini kullanmış. belki de ilk o kullanmıştır.
+ film öyküden öyküye atlıyor. kadının hikayesiyle başlıyor, sonrasında adamın hikayesine geçiş yapıyor, sonra çocuklara eğiliyor vb... böyle devam ediyor ama sonradan anlıyorsunuz ki zaman kavramının, filmdeki karakterlerin tam olarak kimi yansıttıklarının hiçbir önemi yok. çünkü anlatım, zaman zaman karşınıza çıkan fotoğrafvari kareler bu şiirsellik dışındaki her şeyi anlamsız kılıyor. hiç bitmesini istemedim ben filmin. çünkü korkusuyla, sevinciyle, kederiyle izliyor değil de yaşıyor gibiydim. o derece etkili bir anlatımı var filmin.
+ filmdeki şiirlerin tamamı tarkovsky'nin babası olan arseny tarkovsky'ye ait.
+ müzikler tek kelimeyle olağanüstü.
+ filmde dikkat çeken noktalardan birisi baba karakterinin hemen hemen hiç görünmemesi. bu karakterin sadece sesini duyuyoruz. bu durum, bir çocuğun ailesinin resmini yaparken babasını çizmemesine ya da çok küçük çizmesine benziyor. baba çocuk tarafından kabullenilmemişse, çocuk babayı sevmiyorsa ortaya çıkan bir sonuç bu. baba sevilen bir varlık olarak çocuğun zihninde yer etmemişse, resminde de yer etmiyor, edemiyor.
+ rüzgardan korkup kaçan ve eve sığınan çocuk o kadar tanıdık geldi ki bana. bendim sanki o. ne kadar sık yaşamışızdır, özellikle ıssız bir yerlerdeyse oturduğumuz ev.
+ filmin 84. dakikasında başlayan çocuğun aynaya önce bir bakıp kafasını çevirip sonra tekrar ve daha dikkatli bakmasıyla devam eden sahnenin ne kadar anlamlı olduğunu anlatmaya çalışmak nafile. türlü türlü hasarlara ve zedelenmelere de maruz kalarak bir şekilde olumlu benlik algısı oluşturmaya çalışan çocuğun bakışları onlar. hepimizin bir zamanlar bakıp da anlamlandırmaya çalıştığımız yüze benziyor.
+ bazı sahnelerin ağır çekim olması apayrı bir tat katmış filme. büyüleyici olmuş bu sahneler, hele de müzik yoksa arkada.
+ finalde adamın kadına sorduğu "kız mı istersin erkek mi" sorusundan sonra final boyunca çalan müzik inanılmaz ihtişamlı. kapanış da olağanüstü olmuş.
+ filmin adının ayna olmasının anlamı büyük muhtemelen. adı ayna çünkü tarkovsky'nin yaşamını yansıtıyor. başka türlü bakarsak da, adı ayna çünkü izleyen herkes mutlaka ama mutlaka kendinden, kendi çocukluğundan, korkularından, endişelerinden ve özellikle de travmalarından izler bulabilir.
+tarkovsky'nin kitabındaki yorumu: "film, canımdan çok sevdiğim ve çok iyi tanıdığım insanların hayatlarını yeniden canlandırmak amacını taşıyordu. kendisi için değerli olan insanların hakkını ödeyemeyeceğini, kendisine gösterilen sevgiyi, verilen onca şeyi hiçbir zaman gereğince karşılayamayacağını düşünen bir insanın çektiği acıları anlatmak istiyordum. bu insan, onları yeterince sevmediğine inanıyor ve bu, onun için gerçekten acı veren, katlanılması zor bir düşünce... ayna'da benden değil, bana yakın olan insanlara karşı duygularımdan, onlarla olan ilişkilerimden, hiç tükenmeyecek anlayışımdan, ama aynı zamanda da onlara karşı işlediğim ve hiçbir zaman düzeltemeyeceğimi düşündüğüm günahlarımdan ve başarısızlığımdan söz etmek istemiştim..." (mühürlenmiş zaman, s.155)
+ özetle: sadece güzel, tanıdık ve etkileyici anlatımıyla muhteşem bir film. pardon! film değil şiir...
spoiler
olaylari taklitten uzak cereyan ettirip, hafiza ve bilinçaltının spontanlığı ile de dönüşüme uğratıyor tarkovski... öyle, dahiliği burdan geliyor.
neyin içerde ve neyin dışarda olduğuna dair algılarımızla oynayan usta duyguların ve çağrışımların zenginliğini bulmuştu.
herkes payını alsın tabii.
neyin içerde ve neyin dışarda olduğuna dair algılarımızla oynayan usta duyguların ve çağrışımların zenginliğini bulmuştu.
herkes payını alsın tabii.
Ayna filmine Benzer Film ekliyorsun.
Ayna filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Ayna filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL