Yeşil Yol

Bu filmi izledikten sonra yorum yapmak, kendine aşırı güvenmek demektir..Filmin hakkını verecek cümleleri kurabilmek gerçekten çok zor çünki..ama öte tarafdan filmi onurlandırmak adına, izlememiş olanlar için ne harika bir yapım olduğunu tanımlamaya çalışmakta, referans olabilir, umarım..Yeşil Yol, aynı adlı romandan uyarlanmış bir başyapıt olmakla birlikte, genel olarak Elektrikli Sandalye çevresinde dönen Yaşam şeklinde kendini gösteriyor..Bir İnsanın Para-Mevki yada Güç Sahibi iken, birkaç saniye içerisinde tüm bunları kaybedebileceğine, bu nedenle yer yer Bencil, Kibirli ve küçümseyen karakterlerin ne kadar yersiz-davranışlarında ne kadar anlamsız olduğuna değinirken, aslında yaşadığımız hayatın her dakikasının kıymetini bilmeye vurgu yapıyor..

Ve bunu yaparken, filmlerdeki tipik "kaybetme" öğesini, kahramanın yaşamını kaybetmesinin aksine, kahramana isteyebileceğinden bile çok fazlası bir ömür vererek, aslında her İnsanın gizliden gizliye arzuladığı "uzun yaşamak" olgusunun "sevdiklerin yanında olmadıktan sonra neye yarar?..." karşıteziyle çürüterek, biz izleyiciye anlamsızlığını gösteriyor..

Öyle ya; hepimiz etten ve kemikten yaratıldık..sırayla öleceğiz..peki kim, hangi sırada ölmek isterdi ? diye sorulacak olsa, kuşkusuz çoğumuz "sevdiklerimin ölümünü görmeyeyim, önce ben öleyim." deriz..İşte Yeşil Yol, İnsanı, İzleyicisini bu en güçlü korkusundan yakalayıp, derinden sarsıyor..Bazı İnsanlardan bile daha canayakın ve vefalı davranan Fare Bay Jingles üzerinden de, izleyiciye İnsanlık dersi verilmeside ayrıca sarsıcı ve dokunaklı..İyi bir eş, ve iyi bir insan olan Paul’den tutunda, Hapishane Müdürü, diğer İnfaz Memurları, ve tabiki John Coffey ile, İyi İnsan fügürü çokca çizilerek, izleyiciye bol bol "İyilik" aşılanan, son derece uysal içgüdüleri harekete geçiren, unuttuğumuz pekçok kavramı ve değeri yeni baştan bize öğreten, bambaşka bir film The Green Mile..Kitabın yazarı Stephen King’e ve bu filme emeği geçen herkese sonsuz teşekkürler. 9.0/10