Çemberimde Gül Oya

"Televizyonunuzu kapatmayı unutmayınız."

En sevdiğim Türk dizisine yorum yapmamışım meğer. Bu cümleyi yazarken bir kez daha düşündüm, kendimi doğruladım sonra, evet en sevdiğim yerli dizidir bu. Hiç aklımda yokken, gün içerisinde meydana gelen bir olaydan bile çıkarım yaparak bu dizinin ilgili sahneleri aklıma geliyorsa, o dizi için "en sevdiğim" ibaresi kullanılır sanıyorum? Epey ayrı yeri var gönlümde. Yayınlandığı yıllarda takip etme şansına eriştiğimden midir nedir, bu dizinin adı geçtiğinde bir yerde, ya da durup dururken aklıma geldiğinde içim bir tuhaf olur. Sanki ben de o konakta yaşamışım da sonradan ayrılmış başka şehire yerleşmişim gibi. O anıların ucunda bucağında kendime bir şekilde yer edinmişim de sonradan tebessümle ve en çok da tekrar o günlere dönme isteğiyle hatırlarmış gibi. Sanki "Hani böyle karanlık bir gecede ıssız bir yokuşu tek başına inerken bir köşeyi dönersin de deniz çıkar ya karşına, sonra o denizde bir gemi belirir, şıkır şıkır ışıklarla geçip gider. Sen sevinirsin, hiç nedensiz ama...Sonra için kıpırdar ya hani. Öyle işte..."

Yayınlandığı yıllarda ortaokuldaydım, sanıyorum 7. sınıf idi. Reyting falan hiç anlamazdım, umursamazdım da. İlk bölümden itibaren vurulmuştum, hem konağa, hem seksenli yıllara, hem Yurdanur ile Mehmet’İn aşkına. Finalini o zamanların ipod’u olan walkman’imle kaydetmiştim. Tam olarak hatırlayamıyorum ama muhtemelen annemin eski mezdeke kasetlerinden birini kurban seçmiştim kendime. Bazı kısımlarını ve son kısmında çalan çemberimde gül oya şarkısını kaydettiğimi hatırlıyorum. O zamanlar internetimiz yok ki, ben bu bölümü nerden bulucam tekrar da hasret gidericem? Muhakkak elimde somut bir şey olmalı ki, b*kunu çıkarana kadar dinleyeyim, bıkayım artık. Amma velakin interneti elimin altında bulduğumdan beri 10-15 kere izlemişimdir sanırım, hala bıkmadan. Her repliğini önden söyleyerek. Her esprisine kahkahalarla iştirak ederek. Her sahne devamlılığı hatasına "oldu mu be Çağan?" diye intizar ederek tekrar tekrar. İntizar demişken; "-Yurdanur bir şarkı söyle kız, senin için okuyacağım bugün. -İntizar’ı bilir misin? - Ayol intizar benim göbek adım be."

Biraz evvel bir turu daha bitirdim. Şimdi tekrar 1. bölümü aç deseler, "çekirdek var mı?" derim. Günümüz kısımlarını - günümüz dediğim de 10 sene öncesi.- atlayarak izliyorum her seferinde. Kasten yapılmış bir durum mu acaba? Sanki o kısımlar bilerek yavan yapılmış gibi. Sanki çenemizden tutup bize zorla ne kadar sığ ve b*ktan yaşadığımızı gösteriyor da biz ısrarla ve inatla yüzümüzü onun ellerinden kurtarıp öbür tarafa çevirmeye çalışıyormuşuz gibi. Bu kısımları ne kadar acımasızca yüzümüze vurmuşsa da 80’li kısımlar insanın asla uyanmak istemeyeceği bir rüya gibi. Sanki tinkerbell elimizden tutmuş da beyaz bulutların üstünde yolculuğa çıkarmış gibi. Öyle naif, öyle lezzetli. Bu naifliğinin bu kadar değerli olmasının sebebi kanaatimce, öyle kör göze parmak gibi değil de, aralara susam serpiştirirmiş gibi yapılmasıdır. Konak ahalisinin sabaha kadar salonda oturması ve sabah ezanı okununca herkesin "aziz Allah" diyerek kendini toparlaması gibi, Yurdanur’un kocası Mehmet’e sevgisini kanıtlamak için "sen benim hem ailem hem vatanımsın artık" demesi gibi, Sultan öldükten sonra Suna’nın bir anlık dalgınlığına gelip yukarı kata "Sultaan" diye bağırması ve akabinde içi çıkana kadar ağlaması gibi. Mehmet’in işkence gördükten sonra babasının ölümünü rüyasında görmesi gibi. Daha bunun gibi yüzlerce örnek verilir de, vakti ve imkanı olanların açıp izleyerek görmesini daha çok isterim. Her insan evladının kendinden ufacık da olsa bir şeyler bulabileceğine adım gibi eminim. Tıpkı ilkokul öğretmenimizin bize Küçük Kara Balık hikayesini okuması gibi. İnsanın kendisine yılbaşı hediyesi olarak Şeker Portakalı kitabını hediye eden ve sınıfa Küçük Kara Balık hikayesini okuyan ilkokul öğretmeninin olması, belki de benim bu dizinin ucundan bucağından tutma sebebimdir.

Bir de, herkesin hayatında, her mevsim sanki yeniden severmiş, aşık olurmuş gibi hissedeceği biri olur umarım..." Kış iyice geliyor artık, biraz sonra Suna abla gelecek ve bana soba yakmayı öğretecek. Bakalım Mehmet’e kışın aşık olmak nasıl bir şeymiş?"